Een maand in Nederland

Jaja, alweer een maand in Nederland. De tijd gaat snel, maar er is ook weer veel gebeurd.
Ten eerste natuurlijk wennen. Veel wennen. Wennen aan het weer, wennen aan de levensstijl, wennen aan de mensen, wennen aan de gebruiken...wennen aan praktisch alles, vooral in het begin. Weer begonnen met werken, dus in plaats van op m'n "werk" te wonen heb ik nu 3 baantjes waarvoor ik alledrie moet fietsen (ook iets dat ik 3 maanden niet meer gedaan had) maar ik krijg in plaats van dankbaarheid nu (ook) geld voor mijn werk, en dat was wel weer even nodig. Alles is duurder, dat is dan weer een nadeel, en ik zal mijn geld ook weer meer nodig hebben.
Één van de dingen waar ik ook al veel over gehoord had vóór mijn vertrek uit Brazilië was het kwijt kunnen van je verhaal. Dat schijnt nog wel eens lastig te zijn. Veel mensen vragen me: "en, hoe was het in Brazilië?" Ja, warm natuurlijk (meestal) en groen... -"Nee, hoe heb je het gehad?" En dat is natuurlijk een vraag die moeilijk te beantwoorden is. Ga zelf eens na: hoe waren jou afgelopen 3 maanden? Dat is, in je stabiele leventje hier in Nederland, eigenlijk al niet te beantwoorden met goed, slecht, leuk of vervelend. Laat staan als je ineens in een onbekende omgeving, situatie en cultuur wordt gezet. Dus ik antwoord meestal maar met "geweldig" want dat is het het meest van alles toch geweest denk ik.
Gelukkig zijn er veel mensen oprecht geinteresseerd en krijg ik van sommige mensen vragen die ik van niemand verwacht had. Vragen waarvan ik zelf zoiets heb van: da's inderdaad een goeie. Mensen die me vertellen dat ze respect en bewondering hebben voor wat ik heb gedaan, terwijl ik ze normaal eigenlijk niet zo vaak spreek. Veel mensen die je ineens vertellen dat ze vroeger ook hebben rondgereisd, misschien zelfs in Belo Horizonte zijn geweest. Complete vreemdelingen die ineens contact met me zoeken. Maar ik heb vooral mijn familie en vrienden weer terug, en dat vind ik toch het leukst. Ik heb me, nadat ik verrast ben met een geweldig verassingsfeest bij mij thuis, voorgenomen om meer met mijn vrienden op te trekken. Het feit dat, compleet onverwacht, ineens al je vrienden in de woonkamer staan, VERASSING schreeuwen en je vervolgens met een bepaalde glinstering in hun ogen naar je staan te kijken heeft mij doen beseffen dat ik een stel geweldige vrienden heb, en dat ik ze minder op zoek dan ik zou moeten. Tot nu toe lukt het aardig om ze veel te zien :P Ik heb alweer aardig wat feestjes en leuke avondjes achter de rug, en ik geniet volop.
Wel mis ik het leven in Brazilië. Er gaat geen week (en nu kan ik dag zeggen, maar dat noemen ze dramatiseren) voorbij dat ik niet eventjes met heimwee aan Brazilië terugdenk. Brazilië is ineens overal. Op televisie, in verhalen van anderen, in mijn dromen, in tijdschriften, in muziek, op foto's...Zelfs in bijvoorbeeld documentaire's die eigenlijk over de sloppen van Cambodja (oid) gaan, zie ik de huisjes en de mensen uit Brazilië voor me. Ik wil echt heel graag nog een keer terug. Wanneer weet ik niet, maar ik wil terug. Ik kan me niet voorstellen dat ik, als ik oud en bejaard ben, doodga zonder mijn favoriete YWAM-ers nog een keer te zien. Zonder nog een keer zo'n blij koppie te zien als je een slinger aan een schommel geeft. Zonder nog een keer te klagen hoe erg de hond stinkt...zonder...zonder alles nog een keer mee te maken. Dit schrijven maakt het er niet veel makkelijker op. Ik heb heimwee....niet constant, maar bij vlagen....en niet zo'n klein beetje ook. Ik mag zeggen dat ik in mijn 3 maanden in Brazilië een geweldige tijd heb gehad. Ik heb geweldige dingen gedaan, geweldige mensen ontmoet, geweldige verhalen gehoord, geweldige dingen gegeten, gewoon een geweldige tijd gehad. Maar wat ik niet heb gehad is genoeg. Ik honger naar meer Brazilië. En ik denk dat dat een goede drijfveer is. Brazilië, blijf scherp. Ik heb zo'n vermoeden dat je nog niet van me af bent.

Daar zat ie dan.
Op z´n laatste echte dag op Luzeiro...Johan is terug naar Nederland, Marloes is terug naar Nederland, en wie er na mijn vertrek nog zijn gaan ook al weer snel terug naar Nederland. Mijn koffer is grotendeels ingepakt, mijn kamer een stuk opgeruimder, mijn ticket wordt vanmiddag bevestigd, en aan alles wordt een eindje geknoopt.
Vanmorgen de laatste keer mijn eigen groep. In mijn eentje, want André moest...iets anders doen. Gelukkig hebben de jongens het afscheid een stukje makkelijker gemaakt door onwijs vervelend te zijn. Zo vervelend dat ik na de groep op mijn bed ging liggen en van uitputting in slaap ben gevallen. Ik ben best moe de laatste tijd. Ik slaap niet geweldig, drink bijna alleen maar koffie, voel me de ene keer vrolijk en druk, en de andere keer futloos en chagrijnig. Ik weet niet precies wat het is.
Inmiddels ben ik begonnen rond te gaan om emailadressen te verzamelen, en zijn we plannen aan het maken wat we op mijn laatste avond gaan doen. Gesprekken draaien elke keer onvermijdelijk naar het onderwerp "je laatste dag", maar nog steeds is het besef er niet compleet. Ik kan me 6 september niet tot in detail voor de geest halen, met name wat gevoelens betrefd, maar volgens mij voelt het, meer dan ik verwacht had, alsof ik van huis wegga. "Ik ga wel weg, maar ik kom nog wel terug"..."Benieuwd hoe het dáár is"..."Als ik terugkom gaat het leven weer verder" Jammer dat al die gedachten en gevoelens nu, 3 maanden later net weer níét waar zijn. Alle mooie dingen die ik zie en meemaak voelen geweldig tweezijdig. Geweldig om ze mee te maken, vreselijk om ze straks weer achter te laten. Nog steeds leer ik elke dag een beetje Portugees, en groeit de band met mensen elke dag weer een beetje sterker. Terwijl dat in de meeste gevallen straks allemaal weer terugvalt. Ik weet dat het allemaal niet voor niets is geweest, maar aan de andere kant voelt het alsof mijn hele aanwezigheid hier na mijn vertrek zo weer ongedaan is gemaakt. Aan de ene kant probeer ik mijn laatste ervaringen hier zo intens en fijn mogelijk te maken, maar aan de andere kant voelt het verkeerd om het te forceren. Tijd lijkt ineens voorbij te vliegen, waar alles eerst rustgevend langzaam voorbij dobberde. Misschien is het goed dat ik nu terugga, maar toch voelt het alsof ik hier noig zóveel aan het opbouwen ben...karakter, relaties, filosofiën...en dat ik in het midden van dit alles uit mijn ontwikkelproces word getrokken en terug wordt gezet in het vertrouwde Nederland. Het Nederland waar ik me thuisvoel, maar dat (sorry, maar eerlijk is eerlijk) een stuk minder avontuurlijk en stimulerend is. Dagen in Nederland kunnen voorbij gaan zonder dat je het idee hebt echt wat gedaan te hebben, en dat gevoel heb ik hier de afgelopen 3 maanden niet één keer gehad. Misschien moet ik proberen het leven in Nederland te veranderen, in plaats van dat het leven in Nederland mij weer veranderd, maar misschien is dit ook weer te ambitieus. Misschien is er een gulden middenweg, misschien wel niet. Meer dan ooit heb ik het gevoel dat alles voor een open einde staat. Geen keuzes in de vorm van "ja" of "nee" of "wel doen" of "niet doen"...geen multiple choice...allemaal open vragen, zonder de mogelijkheid af te kijken. En dat kan zo nu en dan best verstikkend werken. Ik heb meer dan eerder het gevoel dat ik mijn eigen leven in de hand heb, en alles naar mijn hand kan zetten, terwijl ik, rationeel denkend, weet dat er zoveel dingen buiten mijn macht liggen.
Tijden zijn onzeker, maar ik hoop op een voorspoedige afloop.
Indien ik de mogelijkheid heb zal ik voor mijn vertrek nog opnieuw proberen te posten...
Tot binnenkort!

Zo, daar waren we weer...Het is weer een natte week geweest.
Maandag zat ik achter de pc, en hoorde ik plotseling Astrid mijn naam roepen. Nathalie had gebeld, en ik moest haar even terugbellen, of anders zo snel mogelijk naar het jongenshuis komen. Ik dus bellen, maar de telefoon was weer eens opstandig, dus van verbinding was geen sprake. Optie twee dus maar ondernomen: zo snel mogelijk naar het jongenshuis. De heuvel afgerend, op de bus gesprongen, van de Afonso Pena naar het jongenshuis ge-snel-wandeld...om er achter te komen dat Nathalie noch Bruce aldaar aanwezig waren...Ze waren al vertrokken. De bedoeling was dat we met zijn drieën door de fonteinen bij het station gingen rennen, dus wat doe je dan? Dan ga je naar de fonteinen. Om erachter te komen dat daar niemand is. >_> Zwaar balen dus, en maar besloten de stad in te gaan. Maargoed...wat voor lol is het om in je eentje door de stad te zwerven? Na mijn derde ronde door de Shopping Cidade kwam ik buiten zo´n beetje alle vrouwelijke medewerkers van Luzeiro tegen, want Liz (staff, Gr.Br.) gaf een soort bachelorette-party...alle voor dames, dus met hen ging ik ook niet mee. Ik had het gehad! Op naar de bushalte, terug naar huis en gewoon niks doen. Sta je bij de bushalte te wachten, hoor je ineens een schreeuwende stem achter je: " WHAT HE F*CK IS YOUR PROBLEM?" 8-O
...
Bruce...
Met Nathalie. Zij waren bij het winkelcentrum ook de groep vrouwen tegengekomen, en op hun aanraden zijn ze me bij de bushalte op komen zoeken. Gelukkig waren ze nog niet door de fonteinen gerend, dus dat kon nog! En het was láchen! Één van de leukste dingen die ik hier heb gedaan :D Echt geweldig! En alle mensen maar kijken en lachen: achterlijke gringo´s :P Achteraf samen nog een Asaí gehaald, Nathalie op de bus geschopt (ze moest naar huis) en met Bruce naar de film geweest: Os infiltrados (The departed) met Leonardo di Caprio en Jack Nicholson. Hele gave film, met muziek van Dropkick Murpheys, echt vet :)

Na de film moest ik, rond een uur of 1, terug naar Luzeiro. De bus reed niet meer, dus heb ik een taxi genomen. Wat deze taxirit voor mij onwijs leuk maakte was dat ik een hele vriendelijke taxicauffeur had, en gezellig met hem heb zitten kletsen...
wacht es ff...
kletsen? Ja, inderdaad, in het Portugees. Over van alles en nog wat. Over dat Nederlands daadwerkelijk een aparte taal is en behoorlijk op Duits lijkt, Wat Jocum is, wat we op Luzeiro zoal doen, en ik kon me gewoon heel goed verstaanbaar maken, en kreeg zelfs een compliment dat ik zo goed Portugees sprak! Kijk, en dan ga ik met een glimlach op mn smoeltje naar bed. Dat zijn leuke dingen.

Wat minder leuk is is dat het weer inmiddels echt slecht is geworden. Het regent inmiddels al sinds gisteravond non-stop, en de straten zijn verandered in rivieren. Het is alsof je in Venetië rondloopt, maar dan op een heuvel.....wat gondelvaren wel beroerd lastig maakt. Er zijn vandaag maar twee kinderen op komen dagen (van mijn groep) en we hebben met alle kids die er waren maar een film gekeken: Cars, van Disney. Best grappig :)

Vanavond is er weer de Jocum-dienst, waarin de diploma´s van de Children-at-Risk cursisten wordt uitgereikt, en als het goed is afscheid wordt genomen van mij (en wat andere vrijwilligers) De laatste week is ingegaan, en het komt steeds dichterbij. Ik denker ook best veel over na. De afgelopen drie maanden, wat het met me heeft gedaan, hoe het me heeft veranderd, en gisteravond zat ik er ff een beetje doorheen. Ik voelde alsof ik gevangen zat tussen twee plaatsen. Aan de ene kant heb je Luzeiro, hier in Brazilië, wat inmiddels aanvoelt als een thuis. Aan de andere kant heb je Nederland, met daar alle mensen die ik zo goed ken en waar ik zo van houdt. Ik wil hier niet weg, want ik heb het idee dat deze plek me zó ontzettend gevormd heeft, en ik voel me zo vertrouwd hier, maar aan de andere kant mis ik iedereen thuis ontzettend. Ik zat me een beetje af te vragen hoe dat straks wordt als ik thuiskom. Het adres van deze weblog is sjoerdinbrazilie.blogspot.com en naast het feit dat dat een omschrijving is van waar ik me bevindt, voelt het nu ook als een omschrijving van wie ik ben: SjoerdinBrazilië. Drie maanden geleden kwam ik hier in een compleet onbekende situatie, niet wetend wat ik kon verwachten, en wat ik tegen zou komen. Ik heb met toen ontzetten aangepast aan alle indrukken die ik hier tegen ben gekomen, en heb me ontzettend aangepast aan de mensen, de omgeving en het klimaat. En zodoende heb ik het idee dat ik van Sjoerd veranderd ben in Sjoerd in Brazilie. En dat is natuurlijk geweldig, aangezien ik hier in brazilie zit. Ik weet alleen niet hoe SjoerdinBrazilie het gaat ervaren om straks weer terug te komen in Nederland. Alle schema´s, tijdsdruk, afstandelijkheid.....kou. Ik weet gewoon nietwat dat met me gaat doen, en dat kreeg me gisteravond een beetje te pakken. Ik ga er maar vanuit dat alles goed komt, aangezien dat met mijn áánkomst hier ook is gebeurd, maar het is wel een beetje griezelig....Sjoerdinbrazilië zomaar weer in Nederland loslaten....op z´n slippertjes en met de zon in zijn bol...wachtend tot zijn armen weer net zo wit zijn als de rest van zijn lichaam, en langzaamaan de oude gebruiken weer terugsluipen in zijn leven en routine worden, hopen dat de ervaringenen de gevoelens die hij afgelopen 3 maanden heeft opgedaan niet te snel vervagen, en dat het stukje Brazilië dat hij meeneemt in zijn persoon gewoon blijft leven, en dat het stukje Sjoerd dat hij achterlaat in Brazilië niet wordt vergeten en kwijtraakt tussen het dagelijks leven daar.

De dag dat ik vader werd

Hey mensen.

Ik weet wat jullie nu waarschijnlijk denken: huh, weer een post? hij heeft zondag nog gepost...maarja...soms zijn er van die dingen die je móét delen :) Ik zal ff beginnen bij gisteren, want ik ga geen dingen overslaan enzo...beginnen we niet aan :P Gisteren werd ik wakker. Behoorlijk eenzaam. Johan, Marloes en Hester waren nog in Rio de Janeiro, en Esther en Sharon waren naar de watervallen. Ik werd te laat wakker en kon dus niet meer mee, resulterend in een stadbezoekje. Eerst even naar de HippyFair om een cadeautje te kopen voor een heel lief persoon O:-) Eerst kwam ik Nathalie tegen met wat Brazilianen, even staan kletsen en elk ging weer zijns weegs. Ff geld gepind, cadeautje gekocht, en besloten snel een slag over de markt te lopen. Halverwege kwam ik langs een kraampje dat verschillende Braziliaanse muziekinstrumenten verkoopt, en zodoende werd ik de trotse eigenaar van een Berimbau, een instrument dat veel wordt gebruikt bij capoeira. Hoe ik hem precies mee terug krijg weet ik niet, want hij past niet in mijn koffer, maar als mensen met een gitaar van Nederland naar Brazilië komen moet het met een Berimbau ook wel lukken denk ik. Na deze nieuwe aanwinst besloot ik mijn rondje over de markt maar af te kappen en naar het jongenshuis te gaan om te kijken of Bruce er was. Konden we even samen lunchen (voor mij ontbijt) en een beetje....chillen ofzo :) Bruce was niet thuis, dus heb ik maar in mijn eentje een hamburger gehaald (200 gram hamburger als ontbijt...mmmmm) en daarna besloten door te lopen naar het meisjeshuis. Je moet toch wat als je verder niemand hebt. Daar aangekomen bleken alle vrijwilligers aan het werk (eigenlijk vrij logisch) maar gelukkig betekend werk voor Alice en Nikola samen met de meisjes TV kijken....dus maar neergeploft en meegekeken.(af en toe toch zonde dat er zo weinig mannelijke vrijwilligers zijn0Daarna bij de plaatselijke Carrefour (supermarkt) wat drinken gehaald, later een ijsje gekocht, meer tv gekeken, en ´s avonds besloten naar de bioscoop te gaan. We wilden eerst naar Anjos da vida (living angels ofzo) maar daar mochten we niet in, want je moest 18 zijn (wat we alledrie wel zijn) maar hadden geen ID bij ons. Daarna maar besloten naar The Infiltrants te gaan, maar dat zou bij elkaar 32 Real kosten, (waarom zoveel? geen idee) en dat vonden we wel iets te prijzig. Voor avondeten zijn we maar even naar de McDonalds gegaan, eten meegenomen (Het was zooooo warm in het winkelcentrum) en ergens buiten genoten van een Mc Crispy Chicken. Wat grappig was was dat we ons in een typische modern-Braziliaanse situatie bevonden: een warme zomeravond in de stad, met capoeira-muziek op de achtergrond. Niks mooiers dan dat.

Komen we nu aan bij één van de mooiste dingen uit mijn tijd hier. Zoals de meeste ochtenden had ik vanmorgen samen met André (en joyce voor één keertje) jongensgroep. Toen we allemaal in een cirkel midden op het sportveld zaten te luisteren naar een Bijbelverhaal van André kwam Jonatas met zijn hoofd tegen me aan zitten. (iets dat op zich al best zeldzaam is) Toen Victor, de jongen naast hem vroeg waarom hij zo zat, antwoorde hij: "Ele é meu pai." oftewel: hij is mijn vader. Ik zit te bedenken hoe ik kan omschrijven hoe geweldig dat voelt, om zoiets van zó´n kind te horen, maar je moet het meemaken. Het is prachtig. Dat een jongen die amper binding heeft met anderen naar mij kijkt als zijnde een vader....dat doet toch wel wat met je. Dus vandaag is de dag dat ik vader werd. En dat neemt niemand me ooit af :)

Hallo lui :)

Het leven hier raast weer door, maar gelukkig is hier jullie half-Braziliaan om jullie op de hoogte te stellen ;) Donderdag....donderdag was een redelijk normale dag, afgezien van het feit dat ik me verslapen had en pas mijn nest uit was toen de groepen begonnen. Dus met een slaperig hoofd en een emmer koffie in mijn hand een beetje om de kinderen heengedrenteld en gewacht tot ik wakker werd. Wat er precies is foutgegaan weet ik nog steeds niet. Wat wel leuk was, was dat we met de jongens gingen schilderen. Of nou, schilderen...kunst maken met natuurlijke materialen. Dus: klodders verf, modder, steentjes, besjes, takjes....en er kwamen hier en daar nog verdraaid mooie dingen uit! ´s Avonds was de YWAM-dienst. Hoewel Tijs preekte had ik (moe als ik nog steeds was) nogal moeite mijn aandacht er bij te houden. Ik heb de globale boodschap van zijn woord wel meegekregen, maar vraag me niet naar details O:-)
Vrijdag was de vrijwilligersbijeenkomst weer eens hier, op Luzeiro. Kate (Nw. Zlnd) had de avond vantevoren te horen gekregen dat zij het moest leiden, en dus vertelde ze snel wat, deed een voorstelrondje, liet mij bidden voor de groep, en daarna mochten we lekker relaxen. Leuke gesprekken gevoerd met Alice over hoe Australië ten onder zou gaan als het in oorlog zou komen met Nederland, interessante wijze uitspraken gehoord, zoals: Ik ben blij dat ik mango lust, want als ik het niet had gelust was ik bijhoorlijk teleurgesteld geweest. (door: Elly, Gr.Br.) Een beetje rondgehangen bij het zwembad, en uiteindelijk maar besloten met een groep van 8 mensen uit eten te gaan. Misschien herinner je je één van mijn eerste posts uit Brazilië waar ik vertel dat we met de vrijwilligers uit eten gingen naar een chinees restaurant? Daar gingen we nu dus ook heen :) We gingen met Esther (NL), Cayu(Brzl.), Andy (USA), Coleen (USA), Alice (Aust.) Elly (Gr.Br.), Nikola (Gr.Br.) en mijzelf. Onderweg kwamen we in Savassi een heel leuk oriëntaals winkeltje tegen, waar ze echt een heleboel leuke spullen verkochten. Dus meteen maar even een riem en een stel oefen-nunchaku´s ingeslagen O:-) Het eten was weer heerlijk en zoveel als je op kon, en achteraf zijn we nog even langs Momo´s (kofietent) gegaan om nog wat te drinken. Tijdens onze terugweg naar de hoofdstraat van het centrum kwamen we langs Tres Coraçaous (ofzoietsweetikveel), een inmiddels gesloten koffietent, waar zich op vrijdagavond altijd alle punkers,rockers,metalheads,emo´s,gothics en andere duister uitziende iguren verzamelen. Grappig om te zien dat er hier in Brazilië net zulke maffe figuren rondlopen als in Nederland :P Na een korte beatbox-lolbroek-imitatie-sessie tussen mij en Andy zijn Esther en ik op de bus gestapt, om thuis op Luzeiro lekker ons nest in te kruipen en zacht in slaap te vallen....heerlijk rustig. Rustiger dan anders, want sinds vrijdagmiddag zijn Esther en ik de enige twee vrijwilligers op Luzeiro. Marloes, Johan en Hester waren uitgenodigd om langs te komen op een basis in Rio de Janeiro. RIO DE JANEIRO! Waarom ik niet mee kon/mocht is me niet helemaal helder, maar ik had zooóó graag meegewild....ik bedoel...kom op! RIO! Maar goed...Esther en ik mochten zaterdag dus helpen met het verkopen van kleding op Casa Alegria, hoger in de wijk. Redelijk rustig, naast kleding steeds opnieuw opvouwen hoefden we niet veel te doen, en het is de reden dat ik vandaag vrij ben. Ik ga zometeen maar eens even naar de stad, want ik moet nog geld opnemen en wat dingetjes kopen.
Tchau, See y´all later!

Meu Deus, it´s been to long :)

Ola gente :D
weer een bewogen weekje geweest zeg. Voor alle trouwe lezers: sorry voor het wachten, ik zal mijn best doen alles in deze log goed te maken :)
Mensenmensen, waar te beginnen?
Allereerst vrijdag in plaats van de gebruikelijke vrijwilligersbijeenkomst met zijn allen uit eten geweest. Dom genoeg had ik die middag al twee hamburgers verslonden en kreeg ik dus niet erg veel méér naar binnen, maar gezellig was het wel. Na afloop zijn we met zijn allen naar een hotel gegaan (Wááááát, een hotel? met z´n allen? wat duur! Jeeeemigdepemig!!!!) om naar de bovenste verdieping te gaan om van het tuizicht te genieten. Helemaal gratis, dus niet jemigdepemig. Wel jemigdepemigmooi! Belo Horizonte by night, prachtig verlicht, de straten, de palmen, het park met alle tropische bomen. Geweldig :D Achteraf met wat mensen nog een cappucino gedronken in de shopping Cidade en teruggegaan naar Luzeiro.
Zaterdag was de diploma-uitreiking voor de DTS-studenten. Zoals gewoonlijk moest alles erg chique: elke DTS-er moest door iemand naar binnen gelopen worden, iedereen in nette kleren, dat soort dingen. Pauline, een Nederlands meisje van de DTS, had gevraagd of ik háár naar binnen wou begeleiden :O Tja, wie ben ik dan om nee te zeggen? Dus, ff leuk geaccepteerd, maar ik moest wel heel snel nette kleding regelen. Gelukkig wist ik in het jongenshuis Bruce te vinden, en Nathalie had me getipt dat hij wel nette kleren had. Geen woord gelogen! Prachtig driedelig zwart pak, hippe stropdas erbij, alles paste....Dus helemaal opgedirkt in mijn pak, met mijn zwarte All-Stars (voor de minder hippen onder ons: gympen ;p) ten tonele verschenen, in mijn borstzak een rode bloem die mooi matchte met Pauline´s jurk....Iedereen was onder de indruk. Sjoerd, normaal met zijn broek op zijn kont en een oud tshirt aan... in pak! Geen zorgen, ik ben op foto vastgelegd, dus ook gij kunt dit mirakel aanschouwen, waarde lezer :) Alleen nu nog even niet. Hoewel een razende ruzie een halfuurtje vantevoren een ietwat neerslachtige stempel op de avond had gedrukt (voor mij persoonlijk) was het toch een mooie avond, en had ik ook de gelegenheid een beetje rust in mijn kop te krijgen. Intussen is de helft van de DTS-ers al weg, is de ruzie opgelost, en is alles weer muito bom.
Zondag was ook een vrije dag, grotendeels gespendeerd met denken, praten, mailen, telefoneren....met gewenst resultaat :)
Maandag....groepen, en helpen met het schoonmaken van de keuken, omdat er weer flink gemiscommuniceerd was..of iets dergelijks...en ´s avonds om half 8 tot de conclusie gekomen dat ik wel erg moe was. Ik keek tv, en mijn ogen zakten telkens naar beneden. Dus maar mijn bed in gekropen, en de volgende ochtend werd ik om stipt half 8 weer wakker. 12 uurtjes slaap, zonder dat ik veel inspannende dingen heb gedaan! Beetje apart, maar wel ff lekker.
Dinsdag...groepen, en ook weer de keuken schoonmaken omdat het mijn beurt was....Maaarrrr let wel, let wel, let wel. De avond bracht verandering. In de vorm van een telefoontje :) Bruce belde op, met het idee om met een groepje uit eten te gaan. Sjiek uit eten. Bij Pinguim. Ik weet niet of ik dit al een keer verteld heb, maar lopen op weg naar het Tapas-eet-zoveel-pizza-als-je-wil-restaurant kom je langs een groot chique restaurant met dure auto´s, mannen in pak en gaten in het dak omdat de bomen anders krom staan. Muito chique, en wij zouden daar uit eten. Gewoon, omdat het zo leuk is om je op te dirken. Dus zijn Hester, Bruce, Nathalie en ik in onze beste kloffie in de taxi gestapt en hebben we me toch gegeten! Voor Braziliaanse begrippen was het érg duur, maar het was het wel waard. Ontzettend lekker eten, en afgesloten met een lauwe milkshake van de McDonalds....Het hoeft niet altijd zo gek natuurlijk he? Het is ook een keer goed ;)
Vandaag...De dag is nog jong, maar toch valt er al veel te vertellen. Aangezien er mensen op Luzeiro zijn om het dak te repareren (het regent onderhand binnen harder dan buiten af en toe) zijn alle dakpannen van de veranda af, en zijn alle tafels en stoelen ook verplaatst in verband met vuil en dergelijke. Dus, zittend op een muurtje maar van mijn ontbijt genoten (geroosterd brood met suiker...mmmm) en op naar de bidstond. Op woensdagen bidden we voor Jocum. Alle Jocumbasissen over de hele wereld. Vandaag was er een speciaal gebedspunt. In Oost-Timor is een medewerker, Edgard (volgens mij, in ieder geval uitgesproken als edgiegaar(met zachte g)) overleden. Terwijl hij in zijn auto zat is hij staande gehouden door een groep criminelen/bandieten/slechterikken met zwaarden. Hij werd met een zwaard op zijn nek geslagen, maar wist te ontkomen. Zo goed als het ging probeerde hij met zijn auto bij het ziekenhuis te komen, maar daar had een andere groep criminelen de straat afgezet, en kon hij er niet door. Ze kwamen hem achterna en hebben hem uiteindelijk vermoord. Later is ook het huis van de Jocumleider van de basis daar gestenigd. Geen ruit is meer heel. Voor zover ik weet was het enige motief het feit dat zij Christenen waren en het woord van God wilden verspreiden. Zelfs na aardig wat verhalen over criminaliteit en moord te hebben gehoord voor mij echt schokkend dat zoiets kan. Wat het verhaal des te raarder maakte (voor mij persoonlijk) was het volgende. Normaal droom ik niet. Of eigenlijk: ik droom wel, maar onthoudt mijn dromen alleen bij hoge uitzondering. Wat is nou het geval: vannacht heb ik, zonder eerder het verhaal uit Oost-Timor te hebben gehoord, gedroomd dat iemand met een zwaard werd onthoofd. De setting was compleet anders, maar het verbaasde me wel. Het feit dat ik een keer een droom onthoudt, en dat dat dan zo dicht bij de werkelijkheid staat...toeval lijkt een beetje onwaarschijnlijk. Al met al is het een ietwat rare situatie waarvan ik niet precies weet wat ik moet denken. Moet ik bang zijn voor wat ik verder droom? Of zal deze gebeurtenis me dusdanig beinvloeden dat ik juist hierdóór van alles droom, en onterecht bang ben dat die dingen gebeuren? Of was het écht gewoon toeval? Ik weet het niet, maar zodra ik meer weet post ik het.
Nog meer nare verhalen. Gisteravond gingen drie DTS-ers met de bus naar de kerk, toen plotseling 3 mannen via de achterdeur in de bus stapten. Eerst even wat uitleg over het bussysteem hier. Bussen hebben drie deuren. Instappen mag alleen via de voorste deuren. Je moet dan langs een man bij een draaihekje (dus niet langs de chauffeur) om te betalen, dan kun je door het draaihekje en als je je bestemming bereikt kun je door de achterste 2 deuren naar buiten. Deze mannen kwamen dus via de achterkant naar binnen, en betaalden niet. De conducteur (man bij het poortje) zei dat de bus nergens heenging als de mannen niet betaalden. Zei antwoordden door pistolen(of geweren, niet helemaal duidelijk) te trekken en vriendelijk te melden dat dit een overval was. Ze gingen alle mensen langs (en dus ook de DTS-ers) en eisten al hun geld en bezittingen, terwijl ze iedereen nauwgezet onder schot hielden. Daarna namen ze het geld van de conducteur en vertrokken ze. Hoewel niemand gewond is geraakt en één van de DTS- studenten haar tas achter haar rug verborgen wist te houden is dit wel een voorval dat slecht een paar straten verderop is gebeurd. Als ik me niet vergis op een bus die ik ook wel eens pak. Dit soort dingen zetten je wel weer even met je twee geslipperde voetjes op aarde. Ik had (en heb) als ik door de wijk loop best een veilig gevoel, en niet echt het idee dat me veel kan overkomen, maar verhalen als deze laten je toch maar even merken dat dit lang niet altijd het geval is. Gelukkig heb ik geen dromen gehad over bussen en pistolen, maar ik weet wel dat ik wat beter oplet als ik in het vervolg de bus neem.
Dat was het dan alweer zo´n beetje. Nog 14 daagjes en ik smeer hem weer naar Nederland. Hoewel ik iedereen en een hoop dingen heel erg mis, zal het moeilijk worden het huis en alle mensen hier achter te laten, niet wetend of ik ze ooit nog weerzie. Ik ga proberen af te sluiten met twee knallende weken, en ik zie wel waar ik terecht kom.
Mensen!
Tot de volgende log! Bedankt voor alle mailtjes en comments, you guys keep me going!

Puxa vida....weer veel gebeurd...

Ta bom...Ten eerste is David (USA) eerder naar huis vertrokken. Hij kreeg over de telefoon te horen dat zijn dochter van 24 een ernstige hartaandoening heeft en open hart chirurgie nodig heeft. Vandaar dat hij een aantal weken eerder naar huis is gegaan, ook om zijn familie te steunen. Ik zal hem best missen, want hoewel hij een stuk ouder was dan ik was het een leuke kamergenoot en een inspirerend persoon om mee te praten.
Afgelopen zondag ben ik met Hester, Mathilde (Vrijw.,NL) en (wat slecht ik ben dr naam kwijt) uit Australië de stad in geweest, en op de terugweg kwamen we op straat een groep mensen tegen die Capoeira aan het doen waren. Bovenop een elektriciteitskastje staand had ik een prachtig overzicht (er stonden veel mensen omheen) en het was echt geweldig om te zien en te horen. De muziek, de zang, de dansers/vechters...iedereen deed wel iets, en zodoende ontstond er een heel gaaf sfeertje. Tussendoor ging er iemand rond om CD´s te verkopen, dus raad maar. Inderdaad...een klein aantal Real´s armer kan ik me de trotse eigenaar van die CD noemen :P
Maandag zijn we met een hele groep vrijwilligers en staffwerkerd wezen bowlen in de Shopping de Rei. Door wat kleine miscommunicaties en het feit dat Nathalie en ik nog even langs Cherry wilden om afscheid te nemen was het eerst nog maar de vraag of we de rest van de groep zouden vinden (we wisten niet eens zeker of ze wel naar dezelfde bowlingbaan gingen) maar uiteindelijk is alles goedgekomen. Hoewel ik, met de coördinatie en inschattingsvermogen van een aangebrande pannekoek, als persoon met de laagste score begon, heb ik, mede door een strike in mijn laatste worp toch nog 4e plaats weten te bemachtigen. Beste van de slechtste drie. Ik vind het toch al weer heel wat.
Ik....(even denken, alle dagen lijken zo op elkaar) ben dinsdag nog met Hester naar de Shopping Cidade geweest...gewoon om een beetje rond te loeren en te kijken of Hester een nieuwe camera kon kopen (de hare is gestolen in het meisjeshuis) en hoewel ik het nog steeds een idioot iets vind dat daar, terwijl het buiten 25 graden is, binnen in het winkelcentrum een megantische kerstboom staat met een besneeuwd elvendorpje eromheen, hebben Hester en ik mooi gebruik gemaakt van de gelegenheid om.....met de KERSTMAN op de foto te gaan! XD Een Braziliaanse kerstman! Wel blank, maar super aardig en....met een echte witte baard! Vandaag kunnen we de foto ophalen :P
Gister was het een feestdag, en was iedereen dus lekker vrij. Ik heb op internet even opgezocht wát voor feestdag het precies was, en het was Republic Proclamation Day...dus ik denk dat ze dan vieren dat Brazilië een republiek is geworden ofzo? gokje. ;) Ik heb eigenlijk de hele dag een beetje rond het huis gehangen (zoals de meesten) en door de mevrouwen van de nagelcursus mijn nagels laten verzorgen. Beetje jammer dat ze als je net ff niet oplet snel nagellak op je nagels smeren :o Gelukkig zie je het niet zó erg, maar mn nagels glimmen we een beetje....´s Avonds zijn Esther, Johan, Marloes en ik naar de film geweest in de Shopping Cidade. O Sacroficio, of in het engels: The Wicker Man met Nicolas Cage. Bizarre, maar mooie film. Wat me wel opviel is dat toen in de film twee mensen elkaar zoenden, de hele zaal rumoerig werd, terwijl het hier in Brazilië volkomen normaal is als twee mensen op straat uitgebreid elkaars kiezen staan te poetsen...Beetje raar :) Voor de film, buiten de shopping cidade stonden we met zijn alleen even te kijken bij wat mensen die sieraden en dergelijke verkochten, toen er een man naar me toe kwam om me iets te verkopen. Een sigaar ofzo. Aangezien ik redelijk hard niet rook heb ik hem vriendelijk bedankt, maar hij bleef maar staan en tegen mee aankletsen. Dus op een gegeven moment zijn sigaar maar eens vastgepakt (wee je gebeente als ik flauwe comments krijg op deze zin) en goed bekeken. Bleek dat het een luchtje was! In een lang smal flesje, bruin, ruige textuur, en verpakt in een aluminium "sigaren"koker. En het was nog een verdraaid lekker luchtje ook! Nóg een paar Real lichter ben ik nu de lekker-ruikende bezitter van een Capoeira CD :)
Verder is gisteravond de DTS (Discipleship Training School) groep teruggekomen van hun twee maanden durende Outreach (praktisch gedeelte van de DTS) in Peru. Het is dus weer druk op Luzeiro. Wel leuk om na 2 maanden weer al die bekende gezichten te zien.De jongens waren vandaag echt lastig...de laatste tijd sowieso al. Af en toe moet ik echt ff op mijn lip bijten om er niet één een schop te verkopen. Vooral als je niet zo heerlijk geslapen hebt, en ze kijken je met zo´n uitdagende blik op hun smoeltjes aan, terwijl ze stoelen jou kant opgooien, zou je er het liefst één afschieten.
Ergens vandeweek (ik heb echt geen fláúw idee wanneer het nou was) zat ik met Nathalie in de tv-kamer Spiderman te kijken, onder het genot van een kilo ijs en 2 liter Guarana-frisdrank, toen Hester vroeg of ze mijn sleutel mocht lenen. Het DTS-gebouw zat al op slot, en zij had geen sleutel van die deur. Geen probleem, als ze de deur niet op slot zou doen en mijn sleutel op een tafeltje bij de trap zou leggen. Alles leuk en aardig, tot ik er na de film achter kwam dat iemand ánders de deur op slot had gedaan....en iedereen al op bed lag. Gelukkig voor mij mist er een raampje uit de deur, dus heb ik mezelf achterstevoren (voeten eerst) door een raampje van 20x60 (plusminusbijbenaderinggeschat) op een meter hoogte weten te werken (confettit voor degene die hier wél een goede zin van kan maken) En het is gewoon gelukt. Sjoerd de inbreker is in je DTS-gebouw om je bijbels te stelen ;) :3