Jawel mensen, de langverwachte eerste Post uit Brasil. Ik ben veilig aangekomen :D
Waar te beginnen? Ik heb in de eerste 3 dagen al zoveel dingen beleefd, en zoveel meegemaakt, dat ik niet weet hoe ik alles het beste kan vertellen. En dat terwijl ik eigenlijk nog niet eens gewerkt heb (op kleedkamers schrobber en waslijnen spannen na)
De vliegreis:
Dat was wel even slikken. Voor het eerst alleen vliegen, en dan ook nog zover. Er waren een hoop dingen waar ik me zorgen om maakte, en het afscheid nemen van mn ouders, zusje en broer was dan ook best moeilijk. Gelukkig ging alles redelijk goed. Ik moest bij de security alleen een schaar uit mijn tas halen (slim, Sjoerd) en de metaaldetector ging af, maar na een volledige bodycheck (oeh, intiem, zo´n douanebeamte :P) was ik ok om te boarden. Ik had echt een enorm relaxe plek in het vliegveld. Bij het raam, dicht bij de toiletten en de nooduitgang, en in de stoel voor me (zoals bij iedereen hoor) zat een videoschermpje waarop je games kon doen, muziek kon luisteren en film kon kijken. (Jammer was dat mijn afstandbedieninkje half kapot was, en ik daarom de hele vlucht alleen maar naar de nieuwste CD van The White Stripes kon luisteren. Maar het gaat om het idee.) Verder kwam ik erachter, dat van alle 350 mensen in het vliegveld, ik uitgerekend vóór een meisje zat dat óók naar Belo Horizonte ging, om voor de zelfde organisatie vrijwilligerswerk te doen. Ze heet Marloes, ze komt straks nog wel een keer terug in m´n verhaal. Ook zat ik náást een Braziliaans meisje dat met een groep mensen heel europa was doorgetrokken in een caravan om ecologische projecten te doen. Ik heb nu haar emailadres en de website van de organisatie, want volgens haar zou ik nog een keer terug willen naar Brazilië, en dan zou ik haar mooi kunnen helpen.
Uiteindelijk in São Paulo aangekomen maar besloten samen met Marloes de goede gate op te zoeken, want apart het zelfde vliegtuig zoeken is ook zoiets onzinnigs. Toen kwamen we er dus achter dat World Ticket Center mijn vlucht zó geboekt had dat ik op een ander vliegveld in São Paulo aankwam dan dat ik zou vertrekken. Er waren wel bussen die naar het andere vliegveld reden, maar dat duurde een uur, en dan zou ik waarschijnlijk te laat zijn voor mijn vlucht. Gelukkig kon mijn ticket omgeboekt worden, waardoor ik dus dezelfde vlucht had als Marloes. Toen was het nog een heel gedoe om Jocum Luzeiro te bereiken dat ze me ergens anders en later op moesten komen halen, maar met z´n tweeën zijn we er mooi uitgekomen. Uiteindelijk na van gate naar gate te zijn gestuurd en een vertraging van een half uur overleefd te hebben kwamen we aan in Belo Horizonte. Daar werden we opgehaald en scheurden we met onmenselijke snelheden in een oud Volkswagen busje over krakkemikkige weggetjes. Dan mag het misschien 2 uur ´s nachts zijn, ik wist maar wat goed wakker te blijven :P Woensdag rond half 5 kwam ik aan op Luzeiro. Ik werd naar mijn bed begeleid en ben meteen in slaap gevallen. De volgende ochtend werd ik door Annemarie, de andere Nederlandse vrijwilliger rondgeleid over het terrein en werd me verteld dat het een nationale feestdag was (onafhankelijkheidsdag) waardoor ik een dag vrij had. Lekker op mijn gemak de omgeving kunnen verkennen dus. Het uitzicht is hier overweldigend. Het huis staat bovenop een heuvel, en op een bepaalde plek heb je een onbelemmerd zichtsveld van ongeveer 160 graden, waar je heel Belo Horizonte kan zien. Prachtig, maar tegelijk vreselijk om alle krakkemikkige huisjes en sloppenwijken te zien. Op de weg van het vliegveld naar Luzeiro reden we al meerdere keren langs groepen kinderen die onder kartonnen dozen proberen te slapen, en dat bezorgd je toch écht wel een rotgevoel. Vooral in de wetenschap dat die kinderen ongeveer even oud zijn als je zusje :S
Vrijdag zijn we met alle vrijwilligers van alle huizen uit eten geweest (vrijdag was overigens ook een vrije dag, waarom weet ik niet) bij een Chinees all-you-can-eat reastaurant. Ontzettend lekker. Achteraf moest iedereen zelf weer terug naar zijn eigen huis, en zodoende moesten Annemarie en ik op een gegeven moment de bus uit. Volgens Joachim (Staffmember bij het Boyshouse) was het tien minuutjes lopen, tot een kruising met een tankstation, en moesten we dan het kleine gele busje pakken. Na een kwartier lopen hadden we het tankstation gevonden, maar wisten we niet waar het busje stopte. Daarom maar een halfuur bij een bushalte staan wachten. Geen busje. Overgestoken en gekeken of we de normale bus konden pakken. Kwam de goede bus niet langs. Inmiddels was het al een tijdje donker, en liepen overal groepen jongeren en zwervers over straat. We voelden ons al iets minder op ons gemak. Dus gingen we kijken of we een taxi konden nemen. Begreep de taxichauffeur ons niet. Maar even hulp gevraagd aan de bewaking van het winkelcentrum. Hij sprak geen Engels, maar hij wist wel iemand die dat wel kon. Niet dus, die lieve vrouw zat ons een partij glazig aan te kijken toen we in keurig engels vroegen waar de goede bushalte was. De tweede beveilingsbeamte sprak ook geen engels, en uiteindelijk werden we geholpen door een groepje braziliaanse jongeren. Zij legden de taxichauffeur uit waar we heen moesten, en op hoop van zegen zijn we maar ingestapt, hopend dat we niet belazerd zouden worden (of erger) Gelukkig kwamen we veilig terug op Luzeiro.
Vandaag zijn we met een groepje vrijwilligers van het Rescue House een berg gaan beklimmen. Ik nam samen met Felipe (Staffmember op Luzeiro) en twee meisjes van the Rescue House de "moeilijke" route. Dit hield in dat je met niets anders dan een stalen kabel in de rotswand op soms haast verticale stukken je grip moest zien te vinden in losliggende stenen. Ontzettend leuk. :D Uiteindelijk samen met de anderen (waaronder een Brits meisje en een jongen uit Zuid-Afrika) de hele bergrug afgelopen, ondertussen gelunchd, en door een groot park teruggelopen. Op een gegeven moment besloten we van het pad af te gaan en langs een beekje te lopen. Je waant je echt in het regenwoud, zo prachtig mooi is het daar. Van daaruit zijn we helemaal teruggelopen naar Luzeiro. ´s Ochtends om 8 uur zijn we vertrokken, en ´s middags om 3 uur waren we terug. Ik ben onderhand behoorlijk verbrand, want ik had een hemdje aan, en dat staat nu dus keurig op mijn rug en schouders afgetekend. oeps :P Morgen is het weer een vrije dag (voor de vrijwilligers op Luzeiro) en ga ik misschien naar een HippieMarkt. Hier schijn je heel goedkoop kleding en houten sieraden te kunnen kopen, en ze schijnen er hele leuke souvenirs te hebben. Wel een bezoekje waard lijkt me.
Ik heb overigens besloten mijn posts niet meer per dag te doen, aangezien ik niet weet wanneer de computer vrij is, en wanneer de blogsite een beetje wil laden, dus ik kan ook geen beloftes doen over de tijd tussen twee posts in. Jullie zullen me moeten vertrouwen als ik zeg dat ik regelmatig probeer te posten.
Voor nu is dit zo´n beetje alles wat ik heb meegemaakt (in een notendop uiteraard). Ik zal kijken of ik zo snel mogelijk wat leuke weetjes over mijn vliegreis kan posten (ik heb aantekeningen gemaakt) en wat betrefd de komende 3 maanden: blijf checken, ik probeer zo vaak mogelijk te posten. Laat wat leuks achter in de comments, en voor jullie het weten ben ik weer thuis. Tot Logs!
Waar te beginnen? Ik heb in de eerste 3 dagen al zoveel dingen beleefd, en zoveel meegemaakt, dat ik niet weet hoe ik alles het beste kan vertellen. En dat terwijl ik eigenlijk nog niet eens gewerkt heb (op kleedkamers schrobber en waslijnen spannen na)
De vliegreis:
Dat was wel even slikken. Voor het eerst alleen vliegen, en dan ook nog zover. Er waren een hoop dingen waar ik me zorgen om maakte, en het afscheid nemen van mn ouders, zusje en broer was dan ook best moeilijk. Gelukkig ging alles redelijk goed. Ik moest bij de security alleen een schaar uit mijn tas halen (slim, Sjoerd) en de metaaldetector ging af, maar na een volledige bodycheck (oeh, intiem, zo´n douanebeamte :P) was ik ok om te boarden. Ik had echt een enorm relaxe plek in het vliegveld. Bij het raam, dicht bij de toiletten en de nooduitgang, en in de stoel voor me (zoals bij iedereen hoor) zat een videoschermpje waarop je games kon doen, muziek kon luisteren en film kon kijken. (Jammer was dat mijn afstandbedieninkje half kapot was, en ik daarom de hele vlucht alleen maar naar de nieuwste CD van The White Stripes kon luisteren. Maar het gaat om het idee.) Verder kwam ik erachter, dat van alle 350 mensen in het vliegveld, ik uitgerekend vóór een meisje zat dat óók naar Belo Horizonte ging, om voor de zelfde organisatie vrijwilligerswerk te doen. Ze heet Marloes, ze komt straks nog wel een keer terug in m´n verhaal. Ook zat ik náást een Braziliaans meisje dat met een groep mensen heel europa was doorgetrokken in een caravan om ecologische projecten te doen. Ik heb nu haar emailadres en de website van de organisatie, want volgens haar zou ik nog een keer terug willen naar Brazilië, en dan zou ik haar mooi kunnen helpen.
Uiteindelijk in São Paulo aangekomen maar besloten samen met Marloes de goede gate op te zoeken, want apart het zelfde vliegtuig zoeken is ook zoiets onzinnigs. Toen kwamen we er dus achter dat World Ticket Center mijn vlucht zó geboekt had dat ik op een ander vliegveld in São Paulo aankwam dan dat ik zou vertrekken. Er waren wel bussen die naar het andere vliegveld reden, maar dat duurde een uur, en dan zou ik waarschijnlijk te laat zijn voor mijn vlucht. Gelukkig kon mijn ticket omgeboekt worden, waardoor ik dus dezelfde vlucht had als Marloes. Toen was het nog een heel gedoe om Jocum Luzeiro te bereiken dat ze me ergens anders en later op moesten komen halen, maar met z´n tweeën zijn we er mooi uitgekomen. Uiteindelijk na van gate naar gate te zijn gestuurd en een vertraging van een half uur overleefd te hebben kwamen we aan in Belo Horizonte. Daar werden we opgehaald en scheurden we met onmenselijke snelheden in een oud Volkswagen busje over krakkemikkige weggetjes. Dan mag het misschien 2 uur ´s nachts zijn, ik wist maar wat goed wakker te blijven :P Woensdag rond half 5 kwam ik aan op Luzeiro. Ik werd naar mijn bed begeleid en ben meteen in slaap gevallen. De volgende ochtend werd ik door Annemarie, de andere Nederlandse vrijwilliger rondgeleid over het terrein en werd me verteld dat het een nationale feestdag was (onafhankelijkheidsdag) waardoor ik een dag vrij had. Lekker op mijn gemak de omgeving kunnen verkennen dus. Het uitzicht is hier overweldigend. Het huis staat bovenop een heuvel, en op een bepaalde plek heb je een onbelemmerd zichtsveld van ongeveer 160 graden, waar je heel Belo Horizonte kan zien. Prachtig, maar tegelijk vreselijk om alle krakkemikkige huisjes en sloppenwijken te zien. Op de weg van het vliegveld naar Luzeiro reden we al meerdere keren langs groepen kinderen die onder kartonnen dozen proberen te slapen, en dat bezorgd je toch écht wel een rotgevoel. Vooral in de wetenschap dat die kinderen ongeveer even oud zijn als je zusje :S
Vrijdag zijn we met alle vrijwilligers van alle huizen uit eten geweest (vrijdag was overigens ook een vrije dag, waarom weet ik niet) bij een Chinees all-you-can-eat reastaurant. Ontzettend lekker. Achteraf moest iedereen zelf weer terug naar zijn eigen huis, en zodoende moesten Annemarie en ik op een gegeven moment de bus uit. Volgens Joachim (Staffmember bij het Boyshouse) was het tien minuutjes lopen, tot een kruising met een tankstation, en moesten we dan het kleine gele busje pakken. Na een kwartier lopen hadden we het tankstation gevonden, maar wisten we niet waar het busje stopte. Daarom maar een halfuur bij een bushalte staan wachten. Geen busje. Overgestoken en gekeken of we de normale bus konden pakken. Kwam de goede bus niet langs. Inmiddels was het al een tijdje donker, en liepen overal groepen jongeren en zwervers over straat. We voelden ons al iets minder op ons gemak. Dus gingen we kijken of we een taxi konden nemen. Begreep de taxichauffeur ons niet. Maar even hulp gevraagd aan de bewaking van het winkelcentrum. Hij sprak geen Engels, maar hij wist wel iemand die dat wel kon. Niet dus, die lieve vrouw zat ons een partij glazig aan te kijken toen we in keurig engels vroegen waar de goede bushalte was. De tweede beveilingsbeamte sprak ook geen engels, en uiteindelijk werden we geholpen door een groepje braziliaanse jongeren. Zij legden de taxichauffeur uit waar we heen moesten, en op hoop van zegen zijn we maar ingestapt, hopend dat we niet belazerd zouden worden (of erger) Gelukkig kwamen we veilig terug op Luzeiro.
Vandaag zijn we met een groepje vrijwilligers van het Rescue House een berg gaan beklimmen. Ik nam samen met Felipe (Staffmember op Luzeiro) en twee meisjes van the Rescue House de "moeilijke" route. Dit hield in dat je met niets anders dan een stalen kabel in de rotswand op soms haast verticale stukken je grip moest zien te vinden in losliggende stenen. Ontzettend leuk. :D Uiteindelijk samen met de anderen (waaronder een Brits meisje en een jongen uit Zuid-Afrika) de hele bergrug afgelopen, ondertussen gelunchd, en door een groot park teruggelopen. Op een gegeven moment besloten we van het pad af te gaan en langs een beekje te lopen. Je waant je echt in het regenwoud, zo prachtig mooi is het daar. Van daaruit zijn we helemaal teruggelopen naar Luzeiro. ´s Ochtends om 8 uur zijn we vertrokken, en ´s middags om 3 uur waren we terug. Ik ben onderhand behoorlijk verbrand, want ik had een hemdje aan, en dat staat nu dus keurig op mijn rug en schouders afgetekend. oeps :P Morgen is het weer een vrije dag (voor de vrijwilligers op Luzeiro) en ga ik misschien naar een HippieMarkt. Hier schijn je heel goedkoop kleding en houten sieraden te kunnen kopen, en ze schijnen er hele leuke souvenirs te hebben. Wel een bezoekje waard lijkt me.
Ik heb overigens besloten mijn posts niet meer per dag te doen, aangezien ik niet weet wanneer de computer vrij is, en wanneer de blogsite een beetje wil laden, dus ik kan ook geen beloftes doen over de tijd tussen twee posts in. Jullie zullen me moeten vertrouwen als ik zeg dat ik regelmatig probeer te posten.
Voor nu is dit zo´n beetje alles wat ik heb meegemaakt (in een notendop uiteraard). Ik zal kijken of ik zo snel mogelijk wat leuke weetjes over mijn vliegreis kan posten (ik heb aantekeningen gemaakt) en wat betrefd de komende 3 maanden: blijf checken, ik probeer zo vaak mogelijk te posten. Laat wat leuks achter in de comments, en voor jullie het weten ben ik weer thuis. Tot Logs!
7 opmerkingen:
Hee Sjoerd!
Huh? Ben ik de eerste? Ik had al een hele lijst met comments verwacht :S
Ben echt je blog aan het volgen, vind het echt heel leuk om zo op de hoogte te zijn alhoewel we eigenlijk heel weinig contact hadden. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en toch ben ik erg nieuwsgierig naar je belevenissen. Heel veel plezier, geniet van je tijd in Brazilie, het zal zo weer voorbij zijn. Eén advies; bedenk elke dag even wat je daar wel niet aan indrukken opdoet want zodra je weer in Nederland bent zul het ongetwijfeld het gevoel hebben alsof je 'er niet genoeg van genoten hebt' of het een beetje langs je heen is gegaan.
Heel veel plezier en ik blijf je zeker volgen!
Liefs uit Groningen, van je nicht!
Hey Sjoerd!
Goed om te horen dat je veilig bent aan gekomen! Wel vervelend met je ticket maargoed. Leuk om te horen dat je het daar helemaal geweldig vind. Geniet er maar van want voordat je het weet zit je weer terug in het vliegtuig naar Nederland. Heel veel plezier daar, en ik zal het allemaal zeker bij gaan houden :-)!!
Liefs, X
Stephanie
hey sjoerd,
het klinkt echt super zoals het daar is (ja het uitzicht dan, niet de krotten)
veel plezier! en nog bedankt voor je mail ;)
Groetjes
Marije
Heei Lieferd! Ben blij wat van je te horen, was er op aan't wachten! Hoop dat je het daar een beetje naar je zin hebt en dat je lekker bruin thuiskomt! [natuurlijk is dat niet het belangrijkste ;-)] Noujaa... Uhm, kmisje en ben al aan't aftellen tot 6 december!! Kus, Je Zussie Vera;
hee sjoerd.
fijn dat je eht zo naar je zin hebt daar.
wel jammer dat ik je neit kan bereiken maar zorg beetje goed voor jezelf en maak er wta van.
kus kirsten.
Ha lieve Sjoerd,
Wat een verhaal!! Geweldig om dit allemaal zo te lezen. Ik ben het helemaal eens met Maaike en daar heb ik niets aan toe te voegen. We zijn hier in Dronten ook al over je aan het praten in de goede zin, natuurlijk. Bij Bo-Anne en Koen op school zit nu een Braziliaans meisje via een uitwisselingsproject. Je snapt dat het Nederlands moeilijk is voor haar maar ze is nu iets minder dan een half jaar hier en zo zegt ze tegen een leraar: U snapt wel dat mijn Nederlands nog niet perfect is, maar ik kan me wel redden! Het schijnt dat het gezicht van die leraar nogal boekdelen sprak!! Tot gauw via de compu, dikke kus van ons!! Ron, Bonieke, Bo-Anne en Koen.
Ey Sjoerd,
Een iets latere reactie, maar beter laat dan nooit. Had ondertussen al wel van je ouders vernomen hoe je vliegreis was verlopen. Dus was ik achteraf helemáál maar blij dat ik het t-shirt voor je had gekocht! Whahaha. ;) Fijn dat je eerst wat vrije dagen hebt gehad, zodat je wat kon aclimatiseren en wat van de omgeving kon zien. Ik ga nu eerst ff verder lezen.
Een reactie posten