Tiener(?)moeders, culinaire hoogstandjes, ontroerende films, en zoveel meer...

Weer een nieuwe log. First off: sorry dat ik zo lang niet meer gepost heb. De afgelopen week is een beetje een rare week geweest voor mij, maar ook voor een aantal andere medewerkers en vrijwilligers hier. Ik zit ten eerste niet geweldig lekker in mijn vel. Eigenlijk sinds begin van de week al, maar ik ben er vandaag toch wel echt achtergekomen dat het zo was. (volg je m nog?) Ik merk gewoon meer en meer dat ik me soms nogal ongemakkelijk voel bij de verschillende manieren van geloven die er zijn. Als je een project gaat doen binnen een Christelijke organisatie is het natuurlijk onvermijdelijk dat je mensen bij elkaar krijgt die heel verschillend tegen het geloof aan kijken. Ik heb altijd al een beetje een wat andere manier van geloven gehad dan de meeste mensen om mij heen, maar dat wordt nu meer en meer duidelijk. Mensen die me vragen of ik het niet heel moeilijk vind dat mijn vriendin niet christelijk is (uhm...nee...?Ik hou van een persoon, niet van een geloof (of ongeloof for that matter)) Dat het kijken van een film als Blade (film over vampiers) vergiftiging van je ziel is, en vervuiling van je hart en geest (blijkbaar kunnen sommige mensen ernst en vermaak niet loskoppelen, en na het zien van een film de dingen die ze hebben gezien niet laten voor wat het is) Maar ook persoonlijke confrontaties. Mensen die opmerkingen maken die mijns insziens nét even een iets té belerende ondertoon hebben (iets waar ik echt niet tegenkan) of mensen die doen alsof ik dom ben ofzo. Goed, dit soort dingen kom je natuurlijk tegen als je drie maanden met dezelfde mensen omgaat en niet erg veel gelegenheid hebt om wat afstand te nemen, dat wist ik ook, maar ik loop tegen dit soort dingen aan, dus deel ik ze met jullie. Naast persoonlijkheidskronkels wordt er hier ook heel anders met geloof omgegaan dan ik gewend ben. Voordat ik wegging dacht ik: goed, er zijn verschillende manieren om het Christendom te beoefenen, maar het is en blijft Christendom, dus erg veel verassingen zal ik niet tegenkomen. Wel dus! Intermissie. Misschien zegt één van jullie het iets? ik had er nog nooit van gehoord, en hier doen we het drie keer per week. Je gaat in een groepje bij elkaar zitten om hardop te bidden voor een bepaald onderwerp. Het concept is eigenlijk dat je je opensteld voor God, zodat hij je een doel kan geven om voor te bidden, en je dan daarvoor bid. Ik wist niet precies wat me overkwam.
1: In groepjes bidden? he?
2:Hardop bidden? huh?
3:Bidden voor iets waar je niet echt persoonlijk en intensief mee bezig bent? uhm?
4:Direct contact met God? Juist. Je hoort wel eens van mensen die zeggen boodschappen van God te krijgen, maar als ik tel hoe vaak ik hier hoor dat mensen "iets" van God doorkrijgen, of dat God tegen ze spreekt...wow...Misschien vat ik het te letterlijk op, maar zoiets als dit ben ik niet gewend. En zoals met de intermissie...Als ik niets doorkrijg (en ik doe mn best, echt) en niet echt een band voel met het onderwerp, of er weinig van af weet, dan heb ik niet veel te bidden. En als ik dan in mijn eentje een beetje stil zit te zijn voel ik me onwijs ongemakkelijk. Ik wil niet dat mensen denken dat ik niet wíl bidden, of geen contact met God wíl. Ik weet gewoon niet wat ik verkeerd doe, of moet doen om te horen/zien/voelen wat zij voelen.
Nog zoiets: alles in verband brengen met God. Soms heb ik het gevoel dat alles wat er gebeurd hier bestempeld wordt als een handeling van God. Ik beweer niet dat dit niet zo kan zijn, maar ook dit ben ik helemaal niet gewend. In het wereldje waar ik leef (ik weet het, dat is soms een klein wereldje) hebben mensen het gewoon regelmatig over toeval...en pech...nu ik er zo over denk besef ik me dat ik die woorden hier écht weinig hoor.
Doordat mensen zoveel met geloof bezig zijn, en op zo´n andere manier (spontaan door een lied heen, hardop gaan bidden/ineens in een dienst opstaan, met je gezicht in een hoekje gaan staan en bidden/wildvreemde mensen een knuffel geven) heb ik soms het idee dat ik een beetje buiten de boot val, niet helemaal op mijn plek ben. Op de vraag "ken je dit lied?" heb ik al zó vaak nee moeten antwoorden, omdat de liederen díé ik mogelijk al ken eigenlijk alleen psalmen en gezangen zijn. Worshipliederen? Als jij het zegt: best. Ik heb er nog nooit van gehoord. Daardoor ben ik soms een beetje bang dat mensen denken dat ik helemaal niet met geloven en God loven bezig ben. Wat wel zo is, maar een stuk persoonlijker, ik houdt het meer voor me zelf. Niet omdat ik me schaam, maar gewoon omdat dat de manier is waarop ik geloof. En als ik ergens voor wil bidden ben ik gewend te bidden voor wat me op dat moment bezig houdt, en met mijn hart te bidden in plaats van met mijn stem. God zou van ons houden en ons kennen als geen ander, dus kun je toch ook bidden zonder dat je direct praat, en zonder dat anderen kunnen horen waarvoor je bidt? Als er één ding breder is geworden in de tijd dat ik hier ben zijn het niet mijn heupen, maar mijn besef van manieren van geloven. Maar ook mijn vraag of deze manier van geloven, en deze, voor mij soms haast propagandische manier van missionair werk wel is wat ik wil. De kant die mij het meest trekt aan dit werk is denk ik toch het helpen van mensen, en daarna het overbrengen van de boodschap van God. En misschien stel ik mensen hiermee teleur, of voldoe ik niet aan hun verwachtingen, maar dat is hoe ik het voel. Tot mijn vertrek terug naar Nederland stel ik mijn hart in ieder geval open voor elke manier van geloven, en voor elk contact met God, maar zodra ik terug ben zet ik het toch maar eens op een denken over waar ik sta binnen het Christendom.

Goed. Genoeg daarover, anders blijf ik bezig.
Natuurlijk gaat het werk en de persoonlijke avonturen gewoon door. Gisteren werd ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt wat betrefd de normen en waarden en de lage moraal in dit land. Tijs vertelde over een tienermeisje dat zwanger was. Niet écht iets bijzonders hier, en in Nederland ook een steeds vaker voorkomend fenomeen. Alleen was dit meisje pas 10 jaar oud. Nee, dat was geen typfout. TIEN! Als in: een jaar ouder dan negen. Als in: zo´n kind dat je op woensdagmiddag met haar vriendinnetjes in de speeltuin ziet spelen, en dat vraagt of ze mama´s lippenstift mag lenen. Niet zo´n meisje met een dikke buik. Dit meisje had een relatie met een jongen (leeftijd weet ik niet) die inmiddels is overleden. (oorzaak ook onbekend voor mij) maar hier in Brazilië ben je op het moment dat de vrouw(of het meisje) in verwachting is zo goed als getrouwd. Dit meisje, tien jaar oud...TIEN JAAR...had dus al gemeenschap gehad, is zwanger geworden, en loopt nu rond met een dikke buik en het gevoel weduwe te zijn. Waar moet dat arme kind terercht komen?
In dezelfde categorie nog een verhaal. Gabriël, een jongen uit de jongensgroep is nu 8. Zijn moeder is 22. *Tijd voor een rekensommetje. 22 - 8 is: juist: 14! Zijn moeder was 14 toen ze beviel van Gabriël (volgens mij niet haar eerste zoon) en heeft na de bevalling negen weken lang in Coma gelegen. Wederom het bewijs dat de dingen die hier in dit land, in dit soort wijken gebeuren tragisch, vreselijk, maar vooral ontzettend ongezond zijn. Zowel fysiek als mentaal.
Naast al deze ellende besloten we (de vrijwilligers) dinsdag ook een film te gaan kijken: Antwone Fisher, over een zwarte jongen in de marine die gediscrimineerd wordt. Vanwege zijn discriminatie krijgt hij vaak woede-aanvallen, waarbij hij mensen in elkaar slaat. Na een tijdje moet hij, mits hij bij de marine wil blijven, naar een psychiater. Dit wil hij niet, maar omdat hij bij de marine wil blijven gaat hij toch. Deze psychiater krijgt hem uiteindelijk zover dat hij praat over zijn verleden. Zijn vader werd vermoord voor hij geboren werdt, zijn moeder beviel in de gevangenis, heeft hem moeten afstaan (om hem na haar gevangenisstraf terug te komen claimen en te verzorgen) maar heeft hem nooit teruggeclaimed, waardoor hij zijn jeugd doorbracht in een jongenshuis waar hij mishandeld en misbruikt werd. Enfin, niet echt een fijne jeugd. Op één of andere manier raakte deze film, samen met alles hier om mij heen en heersende moeheid mij dusdanig dat ik 2 dagen lang van slag was. Ik voelde me niet goed, was chagrijnig, vaak verdrietig, miste iedereen...Volgende keer huren we een comedy...Toch wil ik iedereen die enigzins de gelegenheid heeft aanraden om de film te kijken. Het is een waargebeurd verhaal (ook niet geheel onbelangrijk) geschreven door Antwone Fisher zelf, en geregiseerd door Denzel Washington (die de rol van psychiater vertolkt. Hij staat in ieder geval op mijn lijstje van goede films.
Natuurlijk heb ik ook weer wat goed nieuws, want ik wil niet dat dit een duister, depressief, neerslachtig weblog wordt. Ik bak me hier een slag in de rondte. Ik heb de afgelopen week 2 keer pannekoeken gebakken, we hebben een kokoscake met chocoladetopping gemaakt, bak ´s ochtends mijn brood (het brood is er al, maar ik bak het nog een keer in een pan...lekker :P) en ik bak geregeld eitjes. Erg lekker allemaal, en een lekkere aanvulling op de toch al zo lekkere maaltijden van de kokkin (zelfs na 21 dagen met tweemaal rijst met bonen komt het me nog steeds mn strot niet uit)
Verder zijn er natuurlijk nmog de huishoudelijke klussen: Badkamers schoonmaken, kleedkamers schoonmaken, afvalrapen, hondenpoep scheppen, vloeren vegen, trappen vegen, dweilen, afwassen, afval van de verpleegpost verbranden (goed, dat vind ik dan wel weer leuk). Dit moet ook allemaal gebeuren. MAar erg veel moeite is het niet. Inmiddels hebben André en ik de muur achter de speeltuin wit geverfd, zodat de jongens daar binnenkort een muurschildering kunnen maken, ben ik een logo aan het ontwerpen voor een cursus Urban Community Development, en breek ik mijn hoofd over een ontwerp voor een muurschildering van ongeveer 5 bij 13 meter. :o Ik krijg geen rust hier :P
Ik heb trouwens ook een kamergenoot. Tot vandaag. Hij heet Allison, en blijft hier een paar dagen om vervolgens naar Engeland te gaan. T is best een aardige gozer, snurkt niet, en slaapt langer dan ik, dus ik heb geen last van hem ;)
Ik zit hier nu trouwens drie weken. Bijna een maand. Time Flies.