Ik ben nét terug van huisbezoeken met Ian, Felipe en een Braziliaanse vrouw die de Children At Risk cursus gaat doen, en ik heb alweer alles gezien dat hier zo´n beetje normaal is: dronken ouders, zwerfhonden, zwervers (inclusief drankadem, exclusief tanden), een vrouw met haar mobiele telefoon tussen haar borsten, een kind van een jaar of tien dat met een condoom aan het spelen was, een man die Ian en mij spontaan aansprak dat hij het zo geweldig vond dat wij buitenlanders naar Brazilië komen om goed werk te doen en ons op het hart wilde drukken dat we uitermate welkom waren (kijk, dat voegt tenminste wat moois toe aan je dag), miniscule huisjes (als je ze zo kunt noemen) met daarin grote tv´s en radio´s met mp3-aansluiting (huh?), truien die gebruikt worden als gordijn, wegen die met zo´n 30, 35 graden omhoog lopen, en natuurlijk een aantal jongens uit mijn groep. Heel erg indrukwekkend allemaal, vooral om ook de huizen van de kinderen eens van binnen te zien. Elke zondag proberen de leiders van de groepen zoveel mogelijk huisbezoeken af te leggen, zodat ze met de ouders van de kinderen uit hun groep kunnen praten over hun thuissituatie en eventuele problemen die ze tegenkomen of dingen die ze opvallen. Vandaag is voor het eerst dat ik mee ben geweest (Eerder gingen we voedselpaketten rondbrengen of was er al een moeder naar Luzeiro gekomen) en het was echt erg indrukwekkend. Wel positief. Hoewel ik er geen bal van verstond waren de mensen allemaal heel erg aardig. Ze nodigen je meteen uit in hun huis, schuiven je een stoel onder je zitvlees en praten heel erg open over wat je met ze wil bespreken.
Gisteren zouden we (Marjan, Annemarie, Cherry, Felipe en ik) de berg gaan beklimmen die ik in mijn eerste week in Brazilië ook heb beklommen, maar onderweg begon het te regenen en besloten we maar terug te gaan. Op de heenweg waren we met de bus geweest, maar nu liepen we dwars door de favela´s terug naar het Lighthouse. We zijn langs een paar plekken gekomen waar het uitzicht écht adembenemend was. Bizar mooi om te zien hoe de ochtendzon door de wolken heen haar stralen tussen de bergen door over de huizen laat glijden. Extreem jammer dat we vanwege diefstalrisico geen foto´s konden maken (Je 5megapixelcamera tevoorschijn trekken terwijl er 20 hongerige mensen om je heen staan schijnt niet zo slim te zijn) maar het moment was geweldig. Later thuis besloten een film te gaan kijken, en eindelijk maar eens City of God gehuurd. Mocht je willen weten hoe het leven in de sloppenwijken van Brazilië is: zorg dat je díé film te pakken krijgt. Het grootste gedeelte van de cast komt zelf uit de sloppenwijken, en het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het besteed erg veel aandacht aan hoe bijvoorbeeld de drugswereld in elkaar zit, en op dat gebied stond mij nog een verassing te wachten. Er is een bepaald deel in de film waarin wordt uitgelegd uit welke baantjes de arbeidsladder van het drugscircuit bestaat. Als ik het me goed herinner beginnen jonge kinderen als loopjongens, later kunnen ze wachter worden, later soldado (lijkt op een wachter, taak bestaat uit het uitkijken naar politie. Een wachter waarschuwt alleen, een soldado is gewapend en gaat eerder een gevecht aan) dan kunnen ze zelf beginnen met dealen, als je goed bent met getalletjes kun je manager worden, en op basis van vriendschap en vertrouwen kun je daarna samenwerken met of de plaats innemen van de dienstdoende drugsbaas van een gebied. Ik wil even wat meer aandacht besteden aan de wachters. In de favela´s is namelijk een systeem bedacht om een groot gebied te kunnen laten weten waar wanneer politie aanwezig is. Wachters staan namelijk de hele dag te vliegeren. Vliegeren? Ja, vliegeren. Knalgele vliegertjes. Als de politie in de buurt komt trekken ze hun vlieger uit de lucht en smeren ze hem. Iedereen in de wijde omtrek kan de vliegers zien of zien verdwijnen en weet dus waar politie is. Wat voor mij zo komisch was (als je het zo kan noemen) was dat ik op mijn tweede dag hier op Luzeiro stond uit te kijken over de wijk, en...(je raadt het al)...een geel vliegertje zag. Alleen wist ik toen nog niet wat het verhaal erachter was, en vroeg ik me alleen af wat dat voor raar vliegertje was. Toch wel interessant om op die manier meer te leren over hoe één en ander er aan toegaat in je tijdelijke leefomgeving. Om een lang verhaal kort te maken: omdát City of God zo´n realistisch, nauwkeurig beeld vormt van de werkelijkheid hier, zou ik echt iedereen willen aanraden om op zoek te gaan naar deze film. Ik vond het echt een geweldige film, en ik heb er ook veel van geleerd. Gelukkig durf ik nog wel de straat over want er worden aardig wat gruwelijke dingen getoont. Jammergenoeg dingen die ook hier aan de orde van de dag zijn. Goed. City of God (Cidade de Deus in het Portugees). Kijken dus.
Ik ben vandaag bezig geweest mijn kamer wat te personaliseren. Ik heb laatst al alle bedden tegen de muur gezet waardoor ik nu gigantisch veel ruimte op mijn kamer heb, maar ik heb ook besloten de muur waar mijn bed tegenaan staat wat te versieren. Ik heb er alles wat ik kon vinden dat voor mij een fijne herinnering aan thuis geeft opgeplakt, zodat ik, als ik heimweeïg wordt, ik maar op mn bed hoe te gaan zitten en één en ander door te lezen. En ik heb nu een excuus om 6 keer per dag te lezen dat ik de ideale schoonzoon ben ;) Ja, Ad, hij hangt er bij. Ik heb vandaag ook een telefoontje gehad van Kirsten. Ze was me voor, want ik wilde haar binnenkort eigenlijk bellen. Desalwelteplus ontzettend leuk om dr weer even te spreken. Iedere dag besef ik meer en meer hoe erg ik dr (en zo ook familie en vrienden) mis. Maarja. Nog 2 maandjes eruit halen wat erin zit in het bizarre Brazilië, en daarna kan ik weer met iedereen die ik liefheb door de sneeuw rollen ^^ Data reserveren kan in de comments, maximaal 3 sneeuwrolappointments per dag ;)