Ja...zo zit je dinsdag avond na het posten op je weblog aan je avondeten, zo komt er een Braziliaan (Sergio) de keuken binnenrennen met de boodschap dat het RebornHouse aan het instorten is. :o
*trompetgeschal! snel een ander shirt aan, in de Combi gesprongen, en kijken wat er aan de hand is.
Korte uitleg: Bij het rebornhouse (huis voor jonge moeders en hun kinderen) waren ze nieuwe riolering aan het aanleggen. Hiervoor is een grote geul in de grond gegraven, die door de regen half ingestort was, en door de slechte fundering was een deel van het huis mee de grond in gezakt. Grote scheur in de muur, maar bovenal de angst dat de hele boel verder in zou zakken. Dus werden alle mannen van alle huizen opgetrommeld, om aldaar zoveel mogelijk stukken beton in de geul te storten, om verder inzakken te voorkomen. Resultaat: één grote chaos waarin iedereen met kruiwagens, prullenbakken, verfblikken en armen vol betonblokken door het huis rent. Uiteindelijk is er verder niets ingezakt of ingestort, maar alle reparaties (het beschadigde deel wordt waarschijnlijk gesloopt en opnieuw gebouwd) zullen waarschijnlijk door JOCUM zelf betaald moeten worden. En dat terwijl het huis pas anderhalf jaar in gebruik is, en net een beetje begon te functioneren! Eeuwig zonde! Godzijdank is er niemand gewond geraakt (op schrammen door het tillen van betonblokken na) en is de schade redelijk beperkt gebleven. De mensen die in het RebornHouse woonden slapen nu bijna allemaal op Luzeiro.

Verder was vandaag de laatste dag van de cursus. Na de laatste ochtend lezing werd afgesloten met een barbecue. Ik kan oprecht zeggen dat deze week de meest leerzame, maar ook de meest uitputtende week tot nu toe is geweest. Elke dag om half 7 opstaan, en tot half 5 lezingen en cursussen volgen. Hulde aan de bedenker van pauzes, dat wel, maar het is moeilijk om je spanningsboog tot half 5 gespannen te houden.

Ik heb de afgelopen paar dagen meer kennis gemaakt met Bruce (USA) en we kunnen het écht goed vinden! Die gast is zo gek als een garagedeur, en zegt precies hetzelfde over mij. Dankzij hem heb ik wel kennis gemaakt met echte Braziliaanse hamburgers, Tootsie Rolls (Amerikaanse snoepjes) en pedicures.

...

pedicures?
Jawel....aangezien het hier in Brazilië heel normaal is (ja, voor mannen ja) en mijn voeten Frodo van Lord of the Rings nog nachtmerries bezorgen, dacht ik: why not. En eigenlijk ook omdat Bruce me uitdaagde. Conclusie: best verfrissend. Nooit gedacht dat mijn voetzool als een babybil kon voelen! Ik ga er echter geen gewoonte van maken denk ik. Daar voel ik me dan toch teveel man voor.

We hebben ook afscheid genomen van Anna (USA). Ik heb haar eigenlijk vóór de avond dat we afscheid namen niet zo goed leren kennen, maar we blijken best goed met elkaar overweg te kunnen. Nogal zinloos, want ze is nu dus weg >_> verspilde moeite ;)

Inmiddels heb ik ook een aantal aanvallen gehad van lagere-gestelten-instabiliteit, maar ik heb niet het idee dat het virus me te pakken heeft. Toch maar wel even oppassen met wat ik eet. Lucas (zoontje Thijs) is inmiddels weer teruggeweest naar het Ziekenhuis (weer het buikvirus) en is ook alweer terug. En hoe weet ik niet, maar hij lijkt elke keer vrolijker terug te komen dat dat hij wegging.
Ik krijg de laatste tijd erg veel reacties en mailtjes die me echt raken. Niet dusdanig dat ik jankend achter het beeldscherm zit, maar jullie weten me wel warm te krijgen. Iedereen hartstikke bedankt. Jullie liefde (want dat is het, zelfs als je het zelf niet toe wil geven) zorgt ook dat ik kan blijven omgaan met alle obstakels, hindernissen en wegopbrekingen die ik hier tegenkom. Hartstikke bedankt!