De dag dat ik vader werd

Hey mensen.

Ik weet wat jullie nu waarschijnlijk denken: huh, weer een post? hij heeft zondag nog gepost...maarja...soms zijn er van die dingen die je móét delen :) Ik zal ff beginnen bij gisteren, want ik ga geen dingen overslaan enzo...beginnen we niet aan :P Gisteren werd ik wakker. Behoorlijk eenzaam. Johan, Marloes en Hester waren nog in Rio de Janeiro, en Esther en Sharon waren naar de watervallen. Ik werd te laat wakker en kon dus niet meer mee, resulterend in een stadbezoekje. Eerst even naar de HippyFair om een cadeautje te kopen voor een heel lief persoon O:-) Eerst kwam ik Nathalie tegen met wat Brazilianen, even staan kletsen en elk ging weer zijns weegs. Ff geld gepind, cadeautje gekocht, en besloten snel een slag over de markt te lopen. Halverwege kwam ik langs een kraampje dat verschillende Braziliaanse muziekinstrumenten verkoopt, en zodoende werd ik de trotse eigenaar van een Berimbau, een instrument dat veel wordt gebruikt bij capoeira. Hoe ik hem precies mee terug krijg weet ik niet, want hij past niet in mijn koffer, maar als mensen met een gitaar van Nederland naar Brazilië komen moet het met een Berimbau ook wel lukken denk ik. Na deze nieuwe aanwinst besloot ik mijn rondje over de markt maar af te kappen en naar het jongenshuis te gaan om te kijken of Bruce er was. Konden we even samen lunchen (voor mij ontbijt) en een beetje....chillen ofzo :) Bruce was niet thuis, dus heb ik maar in mijn eentje een hamburger gehaald (200 gram hamburger als ontbijt...mmmmm) en daarna besloten door te lopen naar het meisjeshuis. Je moet toch wat als je verder niemand hebt. Daar aangekomen bleken alle vrijwilligers aan het werk (eigenlijk vrij logisch) maar gelukkig betekend werk voor Alice en Nikola samen met de meisjes TV kijken....dus maar neergeploft en meegekeken.(af en toe toch zonde dat er zo weinig mannelijke vrijwilligers zijn0Daarna bij de plaatselijke Carrefour (supermarkt) wat drinken gehaald, later een ijsje gekocht, meer tv gekeken, en ´s avonds besloten naar de bioscoop te gaan. We wilden eerst naar Anjos da vida (living angels ofzo) maar daar mochten we niet in, want je moest 18 zijn (wat we alledrie wel zijn) maar hadden geen ID bij ons. Daarna maar besloten naar The Infiltrants te gaan, maar dat zou bij elkaar 32 Real kosten, (waarom zoveel? geen idee) en dat vonden we wel iets te prijzig. Voor avondeten zijn we maar even naar de McDonalds gegaan, eten meegenomen (Het was zooooo warm in het winkelcentrum) en ergens buiten genoten van een Mc Crispy Chicken. Wat grappig was was dat we ons in een typische modern-Braziliaanse situatie bevonden: een warme zomeravond in de stad, met capoeira-muziek op de achtergrond. Niks mooiers dan dat.

Komen we nu aan bij één van de mooiste dingen uit mijn tijd hier. Zoals de meeste ochtenden had ik vanmorgen samen met André (en joyce voor één keertje) jongensgroep. Toen we allemaal in een cirkel midden op het sportveld zaten te luisteren naar een Bijbelverhaal van André kwam Jonatas met zijn hoofd tegen me aan zitten. (iets dat op zich al best zeldzaam is) Toen Victor, de jongen naast hem vroeg waarom hij zo zat, antwoorde hij: "Ele é meu pai." oftewel: hij is mijn vader. Ik zit te bedenken hoe ik kan omschrijven hoe geweldig dat voelt, om zoiets van zó´n kind te horen, maar je moet het meemaken. Het is prachtig. Dat een jongen die amper binding heeft met anderen naar mij kijkt als zijnde een vader....dat doet toch wel wat met je. Dus vandaag is de dag dat ik vader werd. En dat neemt niemand me ooit af :)