Hey allemaal :D

Zo....weer een paar dagen vol verandering gehad zeg. Om te beginnen maar eens even iets dat ik in de vorige log vergeten ben. Zondag heb ik in plaats van huisbezoeken te doen de training voor de straathockeyploeg op me genomen. Normaal doet André dit, maar aangezien hij met zijn gezinnetje op een korte vakantie was werd gevraagd of ik het wilde overnemen.Tja...de taal spreek ik niet echt, maar toch maar gedaan. En wat schetste mijn verbazing? Het ging hartstikke goed! De jongens luisterden behoorlijk, ik deed zelf mee en wist aardig mee te komen, en toen er een jongen mijn gezag niet aanvaarde en tegen mijn regel in het zwembad insprong, ging hij zonder tegen te stribbelen naar huis toen ik hem wegstuurde. Hoe gaaf is dat? :D Ik had écht niet verwacht dat ik ze ook maar íéts duidelijk kon maken. Viel dus weer mee.
Inmiddels zijn hier op Luzeiro twee nieuwe vrijwilligers aangekomen. Johan (NL), een collega van Marloes (vrijwilliger, NL) en Hesther (NL) die eerst in het meisjeshuis werkte. Best gezellig, en doordat we nu een hele andere groep hebben dan een aantal weken terug is voor mij als harde-kern-vrijwilliger goed te merken dat de sfeer heel anders is nu. Niet negatief, maar op één of andere manier is er een andere vorm van omgang met elkaar. Waar het verschil precies zit weet ik dan weer niet, het zijn in ieder geval allebei leuke manieren van omgaan met de andere vrijwilligers.
André en ik zijn al een aardig stuk gevorderd met het invullen van ons wegendek. We hebben inmiddels gras, wegen (nogal wiedes) een parkeerplaats, eem zebrapad, een voorrangsweg, haarspeldbochten, een koe, een huis, een flat en een standbeeld. Ik zit erover te denken om binnenkort nog een grotere flat te maken, zodat ik op het dak een landingsplaats kan maken voor de helicopter. De jongens vinden het nu in ieder geval al geweldig.
Eergister ben ik samen met Marloes, Johan en Hesther even de stad in geweest. Marloes moest even geld opnemen, en daarna hebben we in het winkelcentrum even een cappucino gedronken. Lekker :) Op de terugweg hier in de favela nog even een bak ijs gehaald en even gekletst met de ijsverkoopster, en.....besloten de heuvel op te joggen (Hesther en ik althans) behoorlijk vermoeiend, maar ik denk dat ik er een gewoonte van ga maken....beetje aan mijn conditie werken deze laatste maand.
Gister ben ik ook nog naar de stad geweest. Nathalie (staff refugio, NL) belde me op met de vraag of ik samen met haar, Cherry en Bruce (USA) wat wilde gaan drinken, om vervolgens bij het station door de fonteinen te rennen (iets dat we nog zouden doen) Jammergenoeg stortregende het en kwam Bruce niet opdagen (Nathalie had hem niet kunnen bereiken, en berichten doorgeven blijkt voor sommige mensen een lastige opgave te zijn) en dus zijn we met zijn drieën naar Savassi (rijkere wijk) gelopen en hebben we bij Momo´s wat gegeten en gedronken. Voordat we besloten dit te doen, en bij het toeristeninformatiepunt (standaard ontmoetings-plek) stonden te discussieren waar heen te gaan, kwam er opeens een braziliaan naar ons toe. Hij had gehoord dat we een vreemde taal spraken en was nieuwsgierig of we Engels spraken, en wat we hier precies deden. Dit schijnt in deze cultuur best normaal te zijn: zomaar een praatje maken met vreemden. Deze vriendelijk man dacht dat ik Australisch was. Australisch! De dag ervoor begon een man al heel snel portugees tegen me te praten, en toen ik hem twee keer had uitgelegd dat ik nog niet veel portugees begreep keek hij me schaapachtig aan en vroeg: "Ben je geen Braziliaan dan?" En nu ben ik ineens Australisch. Het moet niet gekker worden. Maargoed. Al met al een leuke avond gehad met ons hechte drietal. Ik heb Nathalie en Cherry allebei best gemist de afgelopen dagen, want door uitvallen van JOCUMdiensten en vrijwilligersbijeenkomsten had ik ze al een tijdje niet gezien, en vooral toen Cherry nog op Luzeiro werkte gingen we best vaak samen dingen doen. Aangezien Cherry aankomende zondag weer vertrekt naar Nederland kwam op een gegeven moment dit onderwerp ter sprake, en kwam het moment dat we eigenlijk alledrie wel toe moesten geven dat we een ontzettend leuke tijd hebben gehad met zijn drietjes. Terwijl we dit bespraken moesten we vaak de straat oversteken, en probeerden we zo creatief mogelijk alléén op de witte strepen van de zebrapaden te stappen.
Totdat Cherry werd aangereden.
Nou, bijna dan ;)
Ik stak namelijk op een gegeven moment over, wetend dat er nog geen auto in de buurt was. Cherry was nog druk in gesprek met Nathalie, maar toen ze zag dat ik was overgestoken, zónder het witte-strepen-spel te doen, voelde ze de onnatuurlijke drang om me eens even te laten zien hoe het wél moest. Dus, lenig als een antilope springt ze naar het zebra pad, en op precies datzelfde moment suist er met een rótgang een auto 5 cm voor haar voeten langs. Haar geluk zat hem erin dat ze (zonder zelf te weten waarom) stopte, anders had de auto haar waarschijnlijk vol geschept, en van remmen of uitwijken was geen sprake. Blijkbaar heeft ze een beschermengeltje op haar schouder zitten of iets dergelijks, maar de rest van de weg hebben we maar even iets beter opgelet.
Na afscheid van elkaar genomen te hebben ben ik op de bus naar huis gesprongen, de heuvel opgejogged (ja, hij houdt vol) en snel mijn nest ingedoken. Ik wist dat het vandaag weer vroeg dag zou zijn.

Klein wist-je-datje:
Wist je dat:
Ik nog exact vier weken weg ben van huis?
Dit met slechts twee punten ECHT een korte wist-je-dat is?

Mensen, hou je haaks, pas op met oversteken, en tot de volgende post