Zo, daar waren we weer...Het is weer een natte week geweest.
Maandag zat ik achter de pc, en hoorde ik plotseling Astrid mijn naam roepen. Nathalie had gebeld, en ik moest haar even terugbellen, of anders zo snel mogelijk naar het jongenshuis komen. Ik dus bellen, maar de telefoon was weer eens opstandig, dus van verbinding was geen sprake. Optie twee dus maar ondernomen: zo snel mogelijk naar het jongenshuis. De heuvel afgerend, op de bus gesprongen, van de Afonso Pena naar het jongenshuis ge-snel-wandeld...om er achter te komen dat Nathalie noch Bruce aldaar aanwezig waren...Ze waren al vertrokken. De bedoeling was dat we met zijn drieën door de fonteinen bij het station gingen rennen, dus wat doe je dan? Dan ga je naar de fonteinen. Om erachter te komen dat daar niemand is. >_> Zwaar balen dus, en maar besloten de stad in te gaan. Maargoed...wat voor lol is het om in je eentje door de stad te zwerven? Na mijn derde ronde door de Shopping Cidade kwam ik buiten zo´n beetje alle vrouwelijke medewerkers van Luzeiro tegen, want Liz (staff, Gr.Br.) gaf een soort bachelorette-party...alle voor dames, dus met hen ging ik ook niet mee. Ik had het gehad! Op naar de bushalte, terug naar huis en gewoon niks doen. Sta je bij de bushalte te wachten, hoor je ineens een schreeuwende stem achter je: " WHAT HE F*CK IS YOUR PROBLEM?" 8-O
...
Bruce...
Met Nathalie. Zij waren bij het winkelcentrum ook de groep vrouwen tegengekomen, en op hun aanraden zijn ze me bij de bushalte op komen zoeken. Gelukkig waren ze nog niet door de fonteinen gerend, dus dat kon nog! En het was láchen! Één van de leukste dingen die ik hier heb gedaan :D Echt geweldig! En alle mensen maar kijken en lachen: achterlijke gringo´s :P Achteraf samen nog een Asaí gehaald, Nathalie op de bus geschopt (ze moest naar huis) en met Bruce naar de film geweest: Os infiltrados (The departed) met Leonardo di Caprio en Jack Nicholson. Hele gave film, met muziek van Dropkick Murpheys, echt vet :)

Na de film moest ik, rond een uur of 1, terug naar Luzeiro. De bus reed niet meer, dus heb ik een taxi genomen. Wat deze taxirit voor mij onwijs leuk maakte was dat ik een hele vriendelijke taxicauffeur had, en gezellig met hem heb zitten kletsen...
wacht es ff...
kletsen? Ja, inderdaad, in het Portugees. Over van alles en nog wat. Over dat Nederlands daadwerkelijk een aparte taal is en behoorlijk op Duits lijkt, Wat Jocum is, wat we op Luzeiro zoal doen, en ik kon me gewoon heel goed verstaanbaar maken, en kreeg zelfs een compliment dat ik zo goed Portugees sprak! Kijk, en dan ga ik met een glimlach op mn smoeltje naar bed. Dat zijn leuke dingen.

Wat minder leuk is is dat het weer inmiddels echt slecht is geworden. Het regent inmiddels al sinds gisteravond non-stop, en de straten zijn verandered in rivieren. Het is alsof je in Venetië rondloopt, maar dan op een heuvel.....wat gondelvaren wel beroerd lastig maakt. Er zijn vandaag maar twee kinderen op komen dagen (van mijn groep) en we hebben met alle kids die er waren maar een film gekeken: Cars, van Disney. Best grappig :)

Vanavond is er weer de Jocum-dienst, waarin de diploma´s van de Children-at-Risk cursisten wordt uitgereikt, en als het goed is afscheid wordt genomen van mij (en wat andere vrijwilligers) De laatste week is ingegaan, en het komt steeds dichterbij. Ik denker ook best veel over na. De afgelopen drie maanden, wat het met me heeft gedaan, hoe het me heeft veranderd, en gisteravond zat ik er ff een beetje doorheen. Ik voelde alsof ik gevangen zat tussen twee plaatsen. Aan de ene kant heb je Luzeiro, hier in Brazilië, wat inmiddels aanvoelt als een thuis. Aan de andere kant heb je Nederland, met daar alle mensen die ik zo goed ken en waar ik zo van houdt. Ik wil hier niet weg, want ik heb het idee dat deze plek me zó ontzettend gevormd heeft, en ik voel me zo vertrouwd hier, maar aan de andere kant mis ik iedereen thuis ontzettend. Ik zat me een beetje af te vragen hoe dat straks wordt als ik thuiskom. Het adres van deze weblog is sjoerdinbrazilie.blogspot.com en naast het feit dat dat een omschrijving is van waar ik me bevindt, voelt het nu ook als een omschrijving van wie ik ben: SjoerdinBrazilië. Drie maanden geleden kwam ik hier in een compleet onbekende situatie, niet wetend wat ik kon verwachten, en wat ik tegen zou komen. Ik heb met toen ontzetten aangepast aan alle indrukken die ik hier tegen ben gekomen, en heb me ontzettend aangepast aan de mensen, de omgeving en het klimaat. En zodoende heb ik het idee dat ik van Sjoerd veranderd ben in Sjoerd in Brazilie. En dat is natuurlijk geweldig, aangezien ik hier in brazilie zit. Ik weet alleen niet hoe SjoerdinBrazilie het gaat ervaren om straks weer terug te komen in Nederland. Alle schema´s, tijdsdruk, afstandelijkheid.....kou. Ik weet gewoon nietwat dat met me gaat doen, en dat kreeg me gisteravond een beetje te pakken. Ik ga er maar vanuit dat alles goed komt, aangezien dat met mijn áánkomst hier ook is gebeurd, maar het is wel een beetje griezelig....Sjoerdinbrazilië zomaar weer in Nederland loslaten....op z´n slippertjes en met de zon in zijn bol...wachtend tot zijn armen weer net zo wit zijn als de rest van zijn lichaam, en langzaamaan de oude gebruiken weer terugsluipen in zijn leven en routine worden, hopen dat de ervaringenen de gevoelens die hij afgelopen 3 maanden heeft opgedaan niet te snel vervagen, en dat het stukje Brazilië dat hij meeneemt in zijn persoon gewoon blijft leven, en dat het stukje Sjoerd dat hij achterlaat in Brazilië niet wordt vergeten en kwijtraakt tussen het dagelijks leven daar.