Daar zat ie dan.
Op z´n laatste echte dag op Luzeiro...Johan is terug naar Nederland, Marloes is terug naar Nederland, en wie er na mijn vertrek nog zijn gaan ook al weer snel terug naar Nederland. Mijn koffer is grotendeels ingepakt, mijn kamer een stuk opgeruimder, mijn ticket wordt vanmiddag bevestigd, en aan alles wordt een eindje geknoopt.
Vanmorgen de laatste keer mijn eigen groep. In mijn eentje, want André moest...iets anders doen. Gelukkig hebben de jongens het afscheid een stukje makkelijker gemaakt door onwijs vervelend te zijn. Zo vervelend dat ik na de groep op mijn bed ging liggen en van uitputting in slaap ben gevallen. Ik ben best moe de laatste tijd. Ik slaap niet geweldig, drink bijna alleen maar koffie, voel me de ene keer vrolijk en druk, en de andere keer futloos en chagrijnig. Ik weet niet precies wat het is.
Inmiddels ben ik begonnen rond te gaan om emailadressen te verzamelen, en zijn we plannen aan het maken wat we op mijn laatste avond gaan doen. Gesprekken draaien elke keer onvermijdelijk naar het onderwerp "je laatste dag", maar nog steeds is het besef er niet compleet. Ik kan me 6 september niet tot in detail voor de geest halen, met name wat gevoelens betrefd, maar volgens mij voelt het, meer dan ik verwacht had, alsof ik van huis wegga. "Ik ga wel weg, maar ik kom nog wel terug"..."Benieuwd hoe het dáár is"..."Als ik terugkom gaat het leven weer verder" Jammer dat al die gedachten en gevoelens nu, 3 maanden later net weer níét waar zijn. Alle mooie dingen die ik zie en meemaak voelen geweldig tweezijdig. Geweldig om ze mee te maken, vreselijk om ze straks weer achter te laten. Nog steeds leer ik elke dag een beetje Portugees, en groeit de band met mensen elke dag weer een beetje sterker. Terwijl dat in de meeste gevallen straks allemaal weer terugvalt. Ik weet dat het allemaal niet voor niets is geweest, maar aan de andere kant voelt het alsof mijn hele aanwezigheid hier na mijn vertrek zo weer ongedaan is gemaakt. Aan de ene kant probeer ik mijn laatste ervaringen hier zo intens en fijn mogelijk te maken, maar aan de andere kant voelt het verkeerd om het te forceren. Tijd lijkt ineens voorbij te vliegen, waar alles eerst rustgevend langzaam voorbij dobberde. Misschien is het goed dat ik nu terugga, maar toch voelt het alsof ik hier noig zóveel aan het opbouwen ben...karakter, relaties, filosofiën...en dat ik in het midden van dit alles uit mijn ontwikkelproces word getrokken en terug wordt gezet in het vertrouwde Nederland. Het Nederland waar ik me thuisvoel, maar dat (sorry, maar eerlijk is eerlijk) een stuk minder avontuurlijk en stimulerend is. Dagen in Nederland kunnen voorbij gaan zonder dat je het idee hebt echt wat gedaan te hebben, en dat gevoel heb ik hier de afgelopen 3 maanden niet één keer gehad. Misschien moet ik proberen het leven in Nederland te veranderen, in plaats van dat het leven in Nederland mij weer veranderd, maar misschien is dit ook weer te ambitieus. Misschien is er een gulden middenweg, misschien wel niet. Meer dan ooit heb ik het gevoel dat alles voor een open einde staat. Geen keuzes in de vorm van "ja" of "nee" of "wel doen" of "niet doen"...geen multiple choice...allemaal open vragen, zonder de mogelijkheid af te kijken. En dat kan zo nu en dan best verstikkend werken. Ik heb meer dan eerder het gevoel dat ik mijn eigen leven in de hand heb, en alles naar mijn hand kan zetten, terwijl ik, rationeel denkend, weet dat er zoveel dingen buiten mijn macht liggen.
Tijden zijn onzeker, maar ik hoop op een voorspoedige afloop.
Indien ik de mogelijkheid heb zal ik voor mijn vertrek nog opnieuw proberen te posten...
Tot binnenkort!
12 opmerkingen:
Hai liefje.
Ik weet niet zo heel goed wat ik moet typen. Jij bent verward, ik ben verward. Je wilt graag blijven, graag terug. Ik wil dat je graag terugkomt maar ook dat jij je fijn voelt en geniet.
Maar ik ben zoo zoo blij dat ik je weer ga zien binnenkort want ik heb je onwijs gemist. Echt heel onwijs. Ik vraag me af, heb je echt in gedachten dat je nog terug zult gaan? Ik bedoel, ik neem aan dat je het graag zal willen, maar concrete plannen? Ik denk dat je wel een liefde voor het land hebt ontwikkeld. Niet zozeer bewust maar je bent drie maanden zo ongeveer op jezelf aangewezen. Voor het eerst in het vreemd land (Neem ik aan) waarvan je de taal niet spreekt dus. Je moet je ergens aan vastklampen en ja. Ik weet niet zo goed wat ik wil typen. Ik kan heel goed begrijpen hoe fucking moeilijk dit afscheid voor je gaat worden en hoe veel je het gaat missen. Maar wij zijn er voor je.
Goed dan ga ik nu een soort van afscheid nemen van Sjoerd in Brazilie want ik weet niet of ik je nog zal 'spreken' in Brazilie. Lieverd, zorg goed voor jezelf. Heeeele goede reis doe rustig aan. Ook als je weer in Nederland bent.
Ik denk aan je en mis je en alles komt goed. Veel sterkte met alles, afscheid enzo. En goede goede reis
heeelveelliefs knuffels en gedachten van mij.
Hee Sjoerd, Marcello hier. Neem je, als je nog ergens plaats hebt in je koffer, een flesje van die Guarana mee? Ik moet nu toch echt maar eens gaan proeven hoe dat smaakt.
Je mag overigens best thuiskomen zonderen hoor.. het is niet dat ik je terug stuur of zo.
Fladder voorzichtig en tot ........?
Ik heb ook beetje dubbele gevoelens bij dit berichtje. Het is me duidelijk geworden dat je liever nog niet echt naar huis gaat. Ik vind het vet fijn voor je dat je het daar zo naar je zin hebt, maar aan de andere kant is het dan ook een teleurstelling dat je het hier blijkbaar veel minder naar je zin hebt,
Misschien zou je eens plannen moeten gaan maken, omdaar echt een lange tijd terug te gaan. En dan praat ik niet in de vorm van drie maanden maar mss wel een half jaar ofzo. Als je ht er zo fijn vind, waarom zou je dan niet terug gaan? Als er hier overigens niks is dat je tegenhoudt, wat let je dan om die kans te grijpen?
Ik kom je woensdag ophalen van het vliegveld maar ik hoop niet dat je er tegenop ziet thuis te komen,.
dit blijft immers je echte thuis.
ik hoop dat wij eht met z`n allen hier thuis jou in ieder geval naar je zin kunnen maken zodat je hier ook gewoon van je tijd geniet. Daarnaast hopen we met z`n allen dat jy ook weer de gangmaker zal zijn en het overal weer gezellig weet te maken.Het is niet voor niets dat iedereen zo trouw je blogs blijft lezen en maar blijft posten. het zijn hier wel de mensen die om je geven en die je ontzettend gemist hebben.
ik denk dat ik daarom namens iedereen kan zeggen dat we blij zijn dat je weer naar huis komt. en we hopen stiekem allemaal een beetje dat jy het ook leuk zal vinden weer naar huis te keren.
xxx kirsten.
hoi Sjoerd,
Je moeder was hier net nog, achter aan tafel heerlijk zitten kletsen over je belevenissen. Kom veilig naar huis. We denken aan je!!!!!!!!!!
gr. Connie
he grote vent
Je maakt weer het nodige los zoals je leest. Wij vinden het in ieder geval erg fijn dat je woensdag weer thuis bent en zullen proberen om het voor jou ook een fest te laten zijn. Er zijn inderdaad veel mensen die je missen dus dat afstandelijke hier valt wel een beetje mee, We hopen dat je een goede vlucht hebt terug naar NL en weet dat we aan je denken!!
ps ; je biertje staat al koud
Ben
Hoi Sjoerd,
Afscheid nemen...afronden, jezelf vragen stellen, vaak geen antwoorden kunnen bedenken, het gevoel hebben dat het leven na jouw vertrek "gewoon"doorgaat...het hoort er zoo bij. Maarrrr...de jongens zijn iet voor niets zo vervelend geweest; denk ik. Ook zij voelen jouw vertrek komen en als er zoveel mensen ineens toch weggeaan is het voor hen ook zo moeilijk want jij neemt niet alleen afscheid...zij moeten ook afscheid van jou nemen. Mijn achterneefje moet zich weer opnieuw durven open te stellen voor anderen die na jou komen. Daarom....Beleef het zoals het komt. Tuurlijk missen we jou hier maar Kirsten schreef al dat je altijd terug kunt...de wereld is een stukje makkelijker te bereizen tegenwoordig. Nederland lijkt verzadigt maar ook hier zijn boeiende dingen te beleven, je moet ze alleen opzoeken en ervoor gaan. Dan is Sjoerd toch bezig om de wereld niet te laten ophouden bij de voordeur!
Sjoerd, we tellen af, een hele veilige terugreis en ik hoop je woensdag te horen aan the phone om te horen dat je toch weer op Nederlandse bodem terug bent.Ik ben trots op je en nu geef ik je een heeeeele dikke knuf en kus!!Bonieke
Lieve Sjoerd,
Het hele leven is een kwestie van afscheid nemen. In het frans zeggen ze het heel mooi: Afscheid nemen is eigenlijk een klein beetje doodgaan.
Maar op het moment dat je afscheid neemt, krijg je steeds weer iets anders ervoor in de plaats.
Ook zijn er dingen (herinneringen en ervaringen) die je voor altijd met je meeneemt en waar je nooit afscheid van hoeft te nemen. Dat blijft jouw eigen keuze.
Neem de liefde voor het land en de dingen die je daar hebt beleefd mee in je hart en besluit op een ander (later) tijdstip wat je ermee wilt doen.
Bekijk de tijd die nu voor je ligt tot je aan je opleiding begint ook als een avontuur en denk maar wat je daarmee gaat doen. Positive thinking. ;)
Knuffel, Janneke
PS And don't get lost. :P
hey lieve Sjoerd,
ben je veilig aangekomen? Ik hoop het! Hoe is het om terug te zijn in Nederland? laat me weten hoe het is; hoe het met je gaat!
Ik bid voor je dat je weer mag wennen daar maar dat je nooit zal vergeten wat je hier hebt gezien, meegemaakt en hebt gedaan..
Ik hoop je terug te zien, hier in Brasil of in Nederland..
een dikke knuffel :-) op z'n braziliaans van Nathalie
gelezen
heej sjoerdzie
je moet je email eventjes gaan lezen en anders hoop ik dat je deze nog leest.
want zoals ik in de email vertelde zijn mijn fotos van de camera gegaan toen je ze ging overzetten op jouw schijfje.
dus dat is wel heel raar.
dus nu hoop ik dat jij al mijn foto´s hebt.
wil je mij dat zo snel mogelijk laten weten.
want het is voor mij wel erg belangrijk.
liefs sharon
als iemand anders dit eerder leest dan sjoerd wil je het dan tegen hem zeggen.
ik zit namelijk nog in brazilie.
erg bedankt
liefs sharon
ALÔ SJOERD,
QUE LEGAL SABER QUE VC ESTEVE EM BH.TERRINHA BOA,NAO É MESMO?QUANDO LI ME DEU SAUDADE...MAIS MUITA SAUDADE MESMO...IMAGINEI AQUI VC COM 18 ANOS,NUM PAIS ESTRANHO E UMA LINGUA ESTRANHO...MAIS COMO VC DISSE OS BRASILEIROS NAO TEM VERGONHA DE FALAR E PROCURARAM CONVERSA COM VC...UMA VEZ QUERO QUE VC ME CONTE SE VAI VOLTAR...NA MINHA TERRINHA...QUEM VAI UMA VEZ,SEMPRE VOLTA...ACCEITE UM BEIJO COM TODA TERNURA DO MUNDO E RESPEITO DESTA BRASILEIRA MINEIRA,MARGARETE MARIA FURTADO ,GR.HENDRIKSTR,22 VELP PS:ESQUECI DE DIZER QUE FOU SUA MAMÃE QUE ME CONTOU QUE VC ESTEVE NA MINHA TERRINHA...E SE VC QUISER ENTRAR EM CONTATO COMIGO,VOU GOSTAR DE FAZER AMIZADE COM VC...
Een reactie posten