Een maand in Nederland

Jaja, alweer een maand in Nederland. De tijd gaat snel, maar er is ook weer veel gebeurd.
Ten eerste natuurlijk wennen. Veel wennen. Wennen aan het weer, wennen aan de levensstijl, wennen aan de mensen, wennen aan de gebruiken...wennen aan praktisch alles, vooral in het begin. Weer begonnen met werken, dus in plaats van op m'n "werk" te wonen heb ik nu 3 baantjes waarvoor ik alledrie moet fietsen (ook iets dat ik 3 maanden niet meer gedaan had) maar ik krijg in plaats van dankbaarheid nu (ook) geld voor mijn werk, en dat was wel weer even nodig. Alles is duurder, dat is dan weer een nadeel, en ik zal mijn geld ook weer meer nodig hebben.
Één van de dingen waar ik ook al veel over gehoord had vóór mijn vertrek uit Brazilië was het kwijt kunnen van je verhaal. Dat schijnt nog wel eens lastig te zijn. Veel mensen vragen me: "en, hoe was het in Brazilië?" Ja, warm natuurlijk (meestal) en groen... -"Nee, hoe heb je het gehad?" En dat is natuurlijk een vraag die moeilijk te beantwoorden is. Ga zelf eens na: hoe waren jou afgelopen 3 maanden? Dat is, in je stabiele leventje hier in Nederland, eigenlijk al niet te beantwoorden met goed, slecht, leuk of vervelend. Laat staan als je ineens in een onbekende omgeving, situatie en cultuur wordt gezet. Dus ik antwoord meestal maar met "geweldig" want dat is het het meest van alles toch geweest denk ik.
Gelukkig zijn er veel mensen oprecht geinteresseerd en krijg ik van sommige mensen vragen die ik van niemand verwacht had. Vragen waarvan ik zelf zoiets heb van: da's inderdaad een goeie. Mensen die me vertellen dat ze respect en bewondering hebben voor wat ik heb gedaan, terwijl ik ze normaal eigenlijk niet zo vaak spreek. Veel mensen die je ineens vertellen dat ze vroeger ook hebben rondgereisd, misschien zelfs in Belo Horizonte zijn geweest. Complete vreemdelingen die ineens contact met me zoeken. Maar ik heb vooral mijn familie en vrienden weer terug, en dat vind ik toch het leukst. Ik heb me, nadat ik verrast ben met een geweldig verassingsfeest bij mij thuis, voorgenomen om meer met mijn vrienden op te trekken. Het feit dat, compleet onverwacht, ineens al je vrienden in de woonkamer staan, VERASSING schreeuwen en je vervolgens met een bepaalde glinstering in hun ogen naar je staan te kijken heeft mij doen beseffen dat ik een stel geweldige vrienden heb, en dat ik ze minder op zoek dan ik zou moeten. Tot nu toe lukt het aardig om ze veel te zien :P Ik heb alweer aardig wat feestjes en leuke avondjes achter de rug, en ik geniet volop.
Wel mis ik het leven in Brazilië. Er gaat geen week (en nu kan ik dag zeggen, maar dat noemen ze dramatiseren) voorbij dat ik niet eventjes met heimwee aan Brazilië terugdenk. Brazilië is ineens overal. Op televisie, in verhalen van anderen, in mijn dromen, in tijdschriften, in muziek, op foto's...Zelfs in bijvoorbeeld documentaire's die eigenlijk over de sloppen van Cambodja (oid) gaan, zie ik de huisjes en de mensen uit Brazilië voor me. Ik wil echt heel graag nog een keer terug. Wanneer weet ik niet, maar ik wil terug. Ik kan me niet voorstellen dat ik, als ik oud en bejaard ben, doodga zonder mijn favoriete YWAM-ers nog een keer te zien. Zonder nog een keer zo'n blij koppie te zien als je een slinger aan een schommel geeft. Zonder nog een keer te klagen hoe erg de hond stinkt...zonder...zonder alles nog een keer mee te maken. Dit schrijven maakt het er niet veel makkelijker op. Ik heb heimwee....niet constant, maar bij vlagen....en niet zo'n klein beetje ook. Ik mag zeggen dat ik in mijn 3 maanden in Brazilië een geweldige tijd heb gehad. Ik heb geweldige dingen gedaan, geweldige mensen ontmoet, geweldige verhalen gehoord, geweldige dingen gegeten, gewoon een geweldige tijd gehad. Maar wat ik niet heb gehad is genoeg. Ik honger naar meer Brazilië. En ik denk dat dat een goede drijfveer is. Brazilië, blijf scherp. Ik heb zo'n vermoeden dat je nog niet van me af bent.