IK HEB HET KOUOUOUOUD!

Mensenkinderen, zeg! Denk je drie maanden in het warme Brazilië door te brengen, krijg je dit. Het is de afgelopen paar dagen al onwijs koud hier. Steeds rond de 16 graden. Klinkt misschien niet zo koud, maar volgens mij is het, net als wanneer het warm is, anders koud dan in Nederland. Ik zit hier momenteel met mijn schoenen aan (normaal loop ik op mn slippertjes), sokken hoog opgetrokken, lange broek, t-shirt met lange mouwen, t-shirt, een dik vest en een muts op, en ik heb het nóg niet warm. >_> ´t Is wat...
Veranderingen van de afgelopen paar dagen....niet echt veel. Vanochtend is Cherry om 3 uur vertrokken naar Nederland, dus die zien we voorlopig ook niet meer terug. Gisteren was er hier op Luzeiro een "umbrella-meeting", wat inhoud dat alle leiders van alle JOCUM-huizen uit de stad bij elkaar komen voor een vergadering. Veel van deze leiders hebben kinderen die niet alleen thuis kunnen blijven, en dus heb ik mijn vrije dag maar opgeofferd om op de kinderen te passen. (wel in de wetenschap dat ik daardoor vandaag vrij zou krijgen) Vandaag is het Domingo com Deus, oftwel zondag met God. Trouwe lezers herinneren zich misschien nog wel dat in mijn eerste week ook iets werd georganiseerd voor kinderen, waarbij de DTS-ers zich hadden verkleed als clown? Dat was de vorige Domingo com Deus.

Afgelopen vrijdag was er eindelijk weer een vrijwilligersbijeenkomst. Ditmaal in Refugio (huize toevlucht of refuge house, huis voor kinderen met HIV/AIDS) Erg interessant om ook eens te zien hoe het er daar aan toe gaat. Na de meeting hebben we besloten om die avond met zoveel mogelijk vrijwilligers uit eten te gaan bij het eet-zoveel-pizza-als-je-kan-restaurant. De groep werd opgesplitst in twee kleinere groepen. De ene groep had geen zin om eerst nog naar huis te gaan, en ging dus wat drinken bij Momo´s, om vervolgens door te lopen naar het restaurant, en de andere groep moest eerst nog naar huis om het één en ander te doen en zou daarna naar het restaurant gaan. Ik zat in de eerste groep. Afgaand op het weer toen ik vertrók naar de bijeenkomst had ik alleen een broek en een tshirtje aan, niet wetend dat ik tot ´s avonds laat weg zou blijven. Dat heb ik geweten. Kort nadat we uit Refugio waren vertrokken begon het te regenen, en al met al hebben we denk ik wel een uur gelopen voor we bij het pizza-restaurant waren. (Niet vanwege omstandigheden, maar het ligt ver in Savassi, een rijkere wijk) Dus! doorweekt kom je dan in zo´n restaurant aan, er vanuitgaand dat het in een restaurant wel lekker warm is....niet dus...ventilatoren aan, ventilatieroosters bij de ramen open, voordeur los, lekker op de tocht zitten. Geweldig! Het was wel gezellig, maar wat meer warmte was toch wel de slagroom op de taart geweest (voor mij persoonlijk) Gelukkig hebben we op de terugweg een taxi genomen, want bussen zijn ook niet erg warm.

Verder heb ik gisteren een nogal verhit gesprek met iemand gehad waarbij een hoop emoties die al een bijhoorlijke tijd binnenin me zaten te borrelen naar buiten zijn gekomen. Erg heftig, en ik was er dusdanig door van slag dat ik me erna niet goed in staat achtte om nog vrolijk op de kinderen te passen, en sindsdien zit ik eigenlijk behoorlijk slecht in m´n vel. Ik loop sinds gistermiddag eigenlijk al rond met het gevoel dat alles en iedereen die niet doet wat ik wil een pak slaag verdiend, voel me rusteloos, en had vanochtend totaal geen motivatie om uit mijn bed te komen. Het heeft me wel doen beseffen dat het voor mensen die niet hier zitten waarschijnlijk moeilijk te begrijpen is hoe het hier is (en vice versa precies hetzelfde denk ik) Hoewel ik het werk hier geweldig vind, en vaak schrijf dat het goed met me gaat (waar ik overigens wel eerlijk over ben) zijn er zat momenten dat ik het echt even niet meer zie zitten. Het is vaak écht moeilijk. Hoewel ik hier wel omringd door voornamelijk leuke aardige mensen, kun je in drie maanden niet een dusdanige vriendschap opbouwen dat je écht met je gevoelend bij iemand terecht kunt, en dat je écht het gevoel hebt dat die persoon écht veel voor je betekend. En zodoende wordt het gewoon heel erg moeilijk om 3 maanden zonder familie, en zonder échte vrienden om te gaan met alle vreemde indrukken en schokkende gebeurtenissen en situaties die je hier tegenkomt. Ik doe een hoop leuke dingen, maar alle indrukken blijven daar gewoon onlosmakelijk in verweven, en hoe leuk je het ook hebt, dat soort dingen vragen gewoon veel van een mens, en maken veel emoties los. En dan heb je gewoon momenten dat je er echt even doorheen zit en voor je gevoel overal alleen voor staat. Er zijn geen mensen die je met één woord, of één gebaar of een blik gerust kunnen stellen en kalmeren. Zo diep groeit iets niet in drie maanden. En daar heb ik het af en toe gewoon heel moeilijk mee. Ik heb vrienden nodig, mensen die me écht kennen, die écht om me geven en écht van me houden. En hoewel ik weet dat ik die in Nederland heb, en ze relatief eenvoudig kan bereiken, is het gewoon moeilijk omdat je in compleet verschillende situaties zit. Ik ben er gewoon nogal door overdonderd, overrompeld, verbaasd, geschrokken, verdrietig, woedend, wanhopig...Ik weet even niet zo goed wat ik moet doen, naast heel mijn hart toewijden aan het hopen dat alles weer een beetje kan worden zoals vanouds. Brazilië is heel leuk, maar lang geen pretpark. Het is confronterend en vermoeiend, en op momenten als dit voelt het soms haast als een straf om hier te zitten. Laten we hopen op verandering.